PLATTDÜÜTSCH/001: To Wiehnacht bie de Ünnereerdschn (SB)

TO WIEHNACHT BIE DE ÜNNEREERDSCHN

Vundoog weet keeneen mehr wat vun de Wesen un Gespinster, de vör veelen Johrn noch in all de oolen Hüüs in un ut geihn deen. Hüüt is man `realistsch', man kennt de Welt un weet, wat löppt. Dat Meer is dat Meer, de Wind de Wind un 'n Huus sett sick ut Steen, Lehm un Holt tosoom un nix anners.

In'e graue Vörtied ober, as de Minschn noch nie wat vun' hört harrn, dor weern de Kobolde un de Feen un Elfen, vör allm ober de Ünnereerdschn allgegenwärdi. Wo du uck geihs un steihs, överall sühst un snackst du mit düsse Lüüd, du hölpst sem un se hölp di. Dor givv dat goode un fiese, intrigane, fründli un unfründli, as jümmers suns uck ünner de Minschn.

Wo sünd se blots all afbleeven? Weern dat aans Spöökenkiekerein vun wücke, de dat mit eern Breegen noch nie so wied her harrn, or hebbt se sick dat aans utdacht, üm de tokoom Generatschons wat vun de gooden oolen Tieden to vertellen? Hett se dat würkli geven or weern dat aans blots Hirngespinste?

Kiek wi doch mol torüch in'e Tied, vun de wi blots ut'e Vertelln vun'e Öllern un Grootöllern wuss. Grod düsse Gegnd hier mit eern flachen, intönign, vun Storm un Wotergetöse prägt'n Lann böt sick an, dor allerhand Tüünkrom rintodichn. Ob aans, wat de Grootöllern vun de eer Öllern doröver vertellt, ob all dat wohr wer - man weet dat nie. Ober de Ünnereerdschn, de kunnst hüüt noch seen. Kiekst blots to richti Tied ant richtgn Ort un hess vör alln Dingn de richtge Ansicht. Un so weer dat uck an Wiehnachn vör veele, veele Johrn, ganze eenuntachnti Johr is dat nu all her ...

*

Bie us fiert man de Hilligen Obnd as jümmers: Nomeddachs geiht dat in'e Kark, denn wart mit de ganze Familie groot eeten, meis 'n Göösbrotn, Kantüffeln un Soß, un denn givv dat de Bescherung. Dat weer je aans scheun un good, wenn dat man mannimol nie jüst an düssen Hilligen Obnd ganz gewaldi krachen dee. Moder wuss de Arbeit in'e Keuk övern Kopp, us opreegte Kinners un de ganze Organisatschon, Foder kümmer sick üm gonnix, de geit eenfach so lang in Stall, bis dat ganze losgeiht, un Oma un Opa weern man meiss nie weniger opreegt as wi lüttje Buttjes.

Un so weer dat uck an een Wiehnachn in mien Kinnertied: Wi keem vun'e Kark trüch, dor kreegen sick Foder un Moder ganz gewaldi in'e Hoor. Man, wat'n Larm! Foder weer denn tolest so gnadderi, dat allerhand vun'e goode Geschirr dorbie in'n Dutt gung. Un wi Kinners, wi seech to, dat wi Lann gewinnt.

Bis Oobndbrood wehr dat noch 'n ganze Tied hin, un wenn'e Huusseegen scheep bummelt, denn duert dat noch 'n ganzn Stoot länger. So nehm ick denn mien lütt Broder an'e Hann un af geiht dat no Butn, wo keeneen in'e ganze Opregung um wohr ward.

Wat geev dat scheunert, as dör de witte, niede Schnee to stapfen. Dat wi unse Sünnachsklamotten an harrn - schietegool! Dör Kratt un Knicks un över Wischn un tofroorn Groben jümmers wieder dör't wiede Marschnlann. Un an so een Dach, dor harrn ick un mien Broder Korl unse Begegnung mit de Ünnereerdschn ...

*

Wi kröppt jüss övern lüttjen Bült, as wi beide mit'nmol wat hörn. Weer dor nie 'n lies Wispern? Korl grööl mi wat to. "Hool'n Rand!" wies ick em trech un he weer still. Dat Grummeln un Brummeln woor luuder - justemang ünner uns! Ick lech dat Ohr an'e Eer, un dor köönt wi wat snacken höörn!

"Wat's 'n hier los!?" Fast harr'ck in'e Büx scheeten, so'n harr'ck mi verjoog. Ober ick bleev sitten. Un mien lüttje Broder, de meis dat mooken deit, wat ick segg, bliev uck sitten.

"Sitt jüm op'e Oohrn, or wat?" Dor stunn so'n lütt Wicht, nich veel grötter as min Broder, de Arm fast in'e Hüft stemmt un plier us füünsch an. "Niescheri sün jüm Övereerdschn, dat mutt een je mol seggn!" Ober denn grien he mit'nmool vun een Ohr to annern. Langsom stunn ick op, jümmers noch sitt mi 'n groot Klüden in'e Hals. Un mien Broder, de vull Vertruun op mi kiek, stunn uck op. "Na, nu kummt mol rin, sons freert jüm sick je noch de Mors af!"

`n beetn bang dackelt wi achter de lüttje Wicht ran. Dicht versteckt ünnern Gestrüpp in'e Schnee weer'n lütt Port, dat keeneen dor üm wohr ward. Un achter de Döör weern Stuuv, wull ehr 'n Deel, in de allerhand Lüüd sittn. Mannomann, wo luerlütt hier aans utsüch! Lang stunn wi dor as twee oole afstellt Bessen un gluup mit opreeten Oogen op düsse Welt merrn in'e Eer!

All sitt üm een Disch rum. Keen Wiehnachsboom geev dat dor, ober dat weer uck gonnie neudi. Se halln Fackeln an'e Wann, Hoselnöt, Wolnöt un so allerhand Söötkrom op'n Disch. De Lüüd weern so beschäfti mit sick sülm, dat se gonnie mol opkiek, as wi rinkoom deen. "Set sick!" Dat klang je meis as'n Befehl.

Ober wi mook, wat he seggn dee. Ganz sachte un vörsichti, dat wi de fiene Stöhl nie tweimookt. Un denn beleevt wi, wo de Ünnereerdschn Wiehnachten fiern deen.

De een hol sien Viggelin rut un fiedel fideel op los. De anner sprung op de Stool un hüpp im Takt dorto. Mannieen klatsch in'e Hann, annere kloppt mit de Lepel, man sung un lach, danz un suup, un keen twee, dree Minutn weern üm, dor weern uck wi ünner düsse freuli Minschn. Wi danzn, lachn, hüppn wild op los un döpp af un an uck mol 'n kräftigen Schluk vun'e würzige Beer schlabbern.

Hebb wi uck kaum een Wort mit düsse Lüüd schnack, so hebb wi doch so veel vun sem mitkreegen, dat se ganz anners sünd, as wi. Se fiert nie Wiehnachn, se lööv nie an de Bedüdung vun'e Geburt Christi, un se geiht uck nie in'e Kark. Ut Sicht vun us Christen weern dat Heiden, de vör veele Johr systemotsch utrott waard. Un so sünd se ünner de Eer trocken, leevt dor ungestört un fernav vun'e mächtigen Lüüd, de meent, dat se de Woorhied för sick pacht hemm, friedli eer Leevn.

As wi no Huus koom, harrn sick de Öllern jümmers noch in'e Hoor, se harrn noch nie mol markt, dat wi gonnie dor ween warrn. Un över dat Beleevnis hebbt mien Broder un ick stillswiegen, bis op de hüdign Dach. Oft sünd mien Broder un ick noch dör dat Gestrüpp in düsse Gegend streunt, ober de Ingang vun'e Ünnereerdschn hebbt wi nie wedder funn.

Nu bin ick al old un sitt hier in mien Löhnstoohl achtern Oben, zünn mi de Piep an un sinneer över de längst vergangene Kinnertieden no. Ick weet, dat ick viellich bald op de lange groote Reis gohn mutt, un dor will ick düss Beleevnis man nochmol vörher wiedergeevn, dat dat Weeten üm düsse Lüüd nie so ganz vergeeten ward ...

Erstveröffentlichung am 23. Dezember 1997

12. Dezember 2006