Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/010: Dübel in'e Boddel (SB)


Artikellogo

DÜBEL IN'E BODDEL

De Katt lett dat Muusn nie ...


Wohl jedn Minschn, de 'n goodn Christ is, lööv an'e Heben un'e Höll. De Heben, dat is dat Leevn no'n Leevn, boobn över de Wulkn. Un in'e Höll kummt de Lüüd, de op de Eer nix goodet doon hebbt un nu bie de Dübel wied ünn, ünner de Eer schmoorn mööt. Un mang de Heben un de Höll weer 'n dicke Schich, de `Eerdkruss'. Wie nu genau de Seel vun'e Doodn - wenn man denn nu wuss, ob good or schlech - no bobn or ünn koom dee, dat weet keeneen, nää, doröver swiegt sick Gott un Dübel ut.

Ober dat mok je uk nix, wi Minschn mööt je nu uck nie aans weetn. Haupsook ist doch, dat een wuss, wohin een loter mol koom will, wenn de letze Stünn schlogen hett, un wat een to Leevtiedn doon mutt, dormit aans kloor geiht.

Man een scheun Dooch hett dat op de Eer mol 'n Vörfall geevn, de haut aans, wat de Minsch nich weeten schall, in'n Dutt. Dor weer nämli de Eerdkruss opreeten un dör 'n groodet Lock kunn man vun Heben rünner in'e Höll kiekn. All de Minschn ut de Höll gluup niescheri direktemang no boben, wo in'e Heben feine Engels in eern witten Spitzngewänner op eern Harfen rumklimpern deen. Un de Engels nu, jo, de kiek nie weniger nieschieri no ünnen, üm endli mol mittokreegn, wat denn so de beusn Lüüd deen ...


*


"Minschnskinners, dat dor is je de Peiter!" reep een vun'e Engels no ünn.

Und dor kiek een vun'e veele swatte Geselln rut. "Büs du dat, Hilde!? Minsch, dat ick di nochmol to Gesich krich. Dreih di mol üm!"

Stolz wies Hilde em eern schmucke witte Flöögel.

"Steiht di good. Un wie finns mien Peerfoot?" Peiter reck sien Been in'e Luf un stunn nu wackeli op een Foot.

"Fein! Steiht di uck good."

"Un, wo geiht' sunns so, Deern?"

Hilde kiek gau achter sick, ob de Herrgott in'e Neech weer. Denn trock se de Schullern hoch. "Mutt je. Is uck nie aans Gold, wat glänzt. Un sülbn?"

"Hmmmh." Peiter grient scheep vun een Ohr to 'n annern. "Meis 'n beetn hitt hier."

"Kunn 'ck mi vörstelln." Nieschieri weer Hilde jümmers noch 'n Stück neeger an'e Lock rankoom, un mit eer de annern Engels. As Hilde un Peiter harrn sick bald 'n ganzn Barch Lüüd funn, de sick vun freuher her kinnt. Un denn gung 'n uck al dat groode Gekunkel los. Un düssen Tumult röpp de Herrgott op'e Ploon, de gliektidi mit'e Dübl dat Lock wohr ward.

"Ohgottogott!" Gott weer rein ut'n Hus. "Petrus! Peeetrus! Gau, seech to, dat du dat stopf krichst! Sowat döpp nie ween! Nie uttodinkn, wat los is, wenn de Dübels un de Engels 1dör'nanner kummt!" Sien suns so deep Stimm klung ganz schrill.

"Mok ick doch aans, Meister", segg de, meis 'n betn füünsch, dat he de Herr nie mol de Kopp trechsettn kunn, sunnern jümmers brav dat mokn mutt, wat de Boss sech. `Wo schack datt denn nu blots wedder anstelln?! Viellich mit Stroh tostoppen?' Nodinkli kratz he sick an Kopp. Denn schnapp he sick sien groode Warktüchdasch un kiek no, ob he dor nie noch 'n groodn Fohrradplickn bin hett. Denn treck ersmol 'n Zollstock rut, dat Lock uttometen.

"Nee, nee, nee, mien Jong, dor kummt nix no! So eenfach is dat je nu nie", röpp nu de Dübel vun ünn to Petrus ropp. "Ers tweimooken un denn utstoppen - ick truu jüm Pack nich övern Wech. Worüm hebbt jüm dat denn opreetn?"

"Wi hebbt dat nich mookt!" reept Gott un Petrus as een.

"Wi uck nich!" reep de Dübel. "Een vun uns lücht as gedruckt un ick bün dat nich!" Eegntli weer em dat schiedegol, ober de Lüüd dor bobn 'n beetn to piesaken, dat weer jümmers wat besünners.

All de Lüüd in'e Höll, de jüss so swatt as de Dübel sülben vun de feeln Qualm weern, lungern um dat Lock rum. "Büss innverstunn, dat ick gau roppkoom de?" frooch de Dübel un grins schienhieli.

"Wat schall dat denn warn", greul de leeve Gott mit gewaldige Stimm rünner, de Hann in de Hüff stemmt, as he seech, dat de Dübel dor al 'n Löller ranstell. "Du blievs man fein, wo du büss! Häss hört? Dat schloog di blots wor ut 'n Kopp!"

`Wie kann 'ck de nu bloots wor loswaarn?' frooch he sick. "Tööv mol, denn kumm ick leever rünner to di. Un du goh mi af mit düssen Stroh!" reep he Petrus to, de jüss mit 'n grootn Balln ankeem. Un denn lött Gott een Stricklöller rünner un kledder dat Lock dool - wat man gonni lich weer för sun ooln Mann as em.

De Engels kiek vun een to'n annern un fung glieks an to tuschln. Mannieen vun sem harr wiss uck Luss, mol vör 'n lüttje Klönschnack mit oole Frünn dor rünnertokleddern. Ober dat weer je nu mol 'n Privileech vun'e Herrgott, dat höölp je aans nix.

"Mok di man nie schiedi Meister." De Dübel hööch sick , dat he nu - wenn uck blots för de kotte Tied, wo de Gott bie em in'e Höll to Beseuk weer - dat Seggn hal. "Un stött di nich de Kopp!" De annern Dübel giggeln un grummeln häßli vör sick hin.

No'n ganzn Wiel hal Gott dat endli schaff. Banni ut de Pust sprung he de letzte Rest un kiek ganz verbiestert, as he wohr ward, wo duster un schnuddeli dat in'e Höll weer. Ober dat wull de Herrgott de Lüüd nie wiesn. Harr he doch all, de hier ünn sittn den, mol sülm vör de Hebensdör affwiesn.

"So, man to, wat givvt dat nu doröver to snacken?" fohr he de Dübel an. "Keeneen weet, ob würkli w i de Grenze mang Heben un Höll tweimokt hebbn! Is doch schiedegol, wodör dat Lock entstohn is. Haupsook, dat kummt gau wedder dich!"

Ober de Dübel lött sick nie so eenfach afschüddln. Ganz neech keem he an'e Herrgott ran, dat de de stinkn Atem noch in'e Nöös harr: "Büss doch wohl nie bang vör mi? Or hess mi den Spoß mit de roodn stinkn Schleim krummnohm?"

Dat witte Gesich vun'e Gott weer noch 'n Spur witter worn, ober he ritt sick tosoom. Man kunn em meis ansehn, wie dat achter sien hooge Stirn arbeidn dee. Meis fief Minutn stunn he blots dor as 'n Statue. De Dübel wuss gonnie, wat he mokn schull, un uck de Engels un Ünnerdübels stunn rüm un kiek döösi ut de Wäsch.

Dor grient Gott övert beide Backen. Un denn geev he Petrus een Wink. "Lot dat Lock ruhi noch 'n beetn opn, Petrus."

De Dübel weer op'n Kiewiev. `Woso wull de Herrgott em denn nu nie mehr loswaarn? Wull he em viellich dor an düssen langwielign Heben lockn?' Eegntli wull he je uck ganz geern, dat dat Lock wedder dicht keem. Un denn sech de Herrgott noch wat, wat de Dübel ers rech snooksch vörkeem.

"Mien bess Frünn! Wat meenst, wenn'ck nu al hier bün, wüllt wi nich mol in'e Höll 'n beetn op'n Swutsch gohn?"

"Wat ist denn los mit di, Meister? Ick wull doch man blots weetn, wie dat Lock tostann koom is. Nie dat du mi dat to'n annern Tied mol vörhooln dees, un i c k de Schuld doran krich! Dat kunn'ck man gonnie verdreegen, wenn du mi to Unrech beschimpst." He klung meis 'n beetn wienerli. "Ick weet je, dat du jümmers good to mi ween büss. Häss mi so'n Duttn Lüüd rünner schick, dat is man banni fründli vun di, dat weet ick wohl." Dorbie griep he no de Hann vun de Herrgott und schüttel se düchti.

"Loot man good ween." Gott leech, mit'nmol gonnie mehr bang um sien wittet Gewand, de Arm um de Dübel. "Jo, mien beste. Hess rech, ick bün jümmers good to di ween. Dorüm lood ick di nu to'n lütt Obndüer op de Eer in?"

"Bleev mi vun'n Lief!" De Dübel wull sick vun'e Herrgott losmoken, ober de hool sien Arm fast um de sien Schuller. "Meenst, dat is 'n goode Idee?" He kunn de Angst nie loswaarn, dat de Herrgott, eegntli je 'n ganzn Plietschn, wat ganz gewaldi gegen em in Schild förn dee. Ober de Vörstellung, op de Eer 'n poor Dooch wat Feines to beleevn, weer doch to verlocknd. So schlooch he in'e Hand vun'e Herrgott in. "Mientweegn!"

"Na denn kumm!" Gott harr dat mit'nmol banni hild. As'n Jungspund kledder he de Löller ropp no bobn in'e Heben un keem no 'n poor Minutn mit 'n schmucke niede Rucksack trüch.

Neetsch bekiek sich de Dübel dat goode Stück. `Wat he dor wohl binhett?' frooch he sick nieschieri. Un denn reep he gau to sien Lüüd röver: "Pack mi doch uck mol gau mien Reisedasch, ick mok för'n poor Dooch Urlauv. Un vergeet mien Teenböss un 'n poor niede Sockn nie! Man fix!"

Nu stratz de Ünnerdübels los, 'n groode Reisedasch optodreeven, denn för lang Tied weer eern Boss noch nie wechween. Endli funn se, nodem se sick ers mol oorndli in'e Hoor kreegen harrn, een groote Plastiktut, in de se schnell 'n poor schnuddeli Büxn, een poor Boddeln Schnaps, 'n schedderi Breefdasch un, ganz besünners fein, 'n scheun'n nieden Kulturbüdel mit 'n Teenböss, 'n Hoorböss un 'n Stück Seip stopf, un tüddel dat fass tosoom. Gau wulln se em de riekn, as noch een vun'e Ünnerdübel achterranloopen keem. "Hool an, hool an!" reep he. "De Sockn!" De Ünnerdübels kreech 'n iesi Schreckn. Wenn se de Sockn vergessn harrn, kunn dat 'n Barch Aarger geevn.

"So, mien Jong", wennt sick de Herrgott nu an Petrus. "So, un nu kunnst dat Lock tokleistern, soveel, as du wullt! Und jüm - wat steiht jüm dor so rüm?! Seht to, dat jüm an de Arbeit kummt!" Gott schien so fröhli, as lang nie mehr. De Engels krich dat nu uck hild. Gau verdrück se sick mit opreecht Getuschel op eern Wulkn un greepn to de Harfn. As wild klimpern se dorop rüm - scheun klung dat nie.


*


`Plop' mok dat, un as vun Zauberhann lann Gott un de Dübel op de Eer, meern in'e groode Stadt op'n Rummel. Wat weer dat vör'n Tohuwabohu dor. Vun överall her dröhnt luude Musik, fröhli Minschn schlender vun een Karussel to 'n annern. Un meern ünner sem Gott un de Dübel. Doch Gott harr oppass, dat de Minschn sem nie erkenn kunnt, se süht jüss so ut, as jedeneen vun'e annern.

Nodem se al soveel Karussells, Audo-Scooder un anners fohrn sünd, keem se an een `Hau de Lukas' an. Dor pack Gott de Dübel an'e Schullern. "Man los, lot uns mol kiekn, wer vun us mehr Knööv hett. Du toeers!"

De Dübel tööv 'n Wiel. Wull he em rinleggn? De leeve Gott weer nämli nie op'n Kopp fulln. Langsom greep he no de Hammer un hool wied ut un schmiet he de Hammer op de Automot, wo denn uck glieks op de Skala een Anwieser hochschleeg. Doch dor keem bloots 'n ganz lieset `Ploing' un bliev bie `Bangbüx' stohn. De Dübel wor rod bis över de Ohrn un kiek sick vörsichti üm. Doch bis op Gott harr keeneen dat mitkreegn.

"Un nu du!" drück he Gott de Hammer in'e Hann. Uck de Herrgott hool banni wied ut un schmetter em op de Lukas. Un denn ertönt 'n luudet `Pling, pling, pling' - un de Anwieser bliev bie `Kraftprotz' stohn. De Herrgott hööch sick gewaldi. "Bangbüx, Bangbüx", reep he luud un wies mit de Finger op de Dübel.

"Damminochmolto!" toov de Dübel nu um de Lukas rüm. "Dat kunn doch nie wohr ween! Hess mi wohl övert Ohr haun, du ... du ..." De Dübel full vor Aarger nie de passenden Wörder in. Un je mehr de Herrgott över sien Sieg grins, üm so wilder schimp de Dübel.

"Dor sühst mol, wer vun us beidn de beetere is", stichel Gott.

"Dat 's nie wohr!" wetter de Dübl gegnan.

"Meenst?" frooch Gott. "Kunnst je veel verteeln, wenn de Dach lang is! Dat muss mi al wiesn."

"Wiss doch!"

Un denn treck Gott 'n leere Beerboddel ut sien Rucksack rut. "Wies mi doch mol, wer vun us de beetere is. Kunnst di so lütt moken, dat du in düsse Boddel rinpass? De leeve Gott stell se op 'n Footböön. "Kunnst wiss nie, oder?"

"Schass mol seehn!" Mit 'n liesn `Plopp' lann de Dübel in'e Boddel.

Un fix, as man Gott dat gonnie totruut harr, schnapp he sick de Beerboddel, stopf 'n groodn Korkn rin un harr de Dübel infungn. Dor kunn de nu schreegn as wild, he keem dor vun alleen nie wor rut!

Gott keem mit sien groodet Gesich ganz neech an'e Boddel ran. "Nu versteek ick düsse Boddel, dat keeneen di tohölp koom kunn. Un denn regeer ick ganz alleen över dat Minschnriek un över dien Höll noch dorto, hihihi!" So hilli weer de leeve Gott je nu uck wedder nich, dat he dorvun 'n schlecht Geweeten kreech ...


Erstveröffentlichung am 13. Januar 2000

12. Januar 2007