Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/015: Dummhannes weet jümmers Bescheed ... (SB)


Artikellogo

DUMMHANNES WEET JÜMMERS BESCHEED ...

De Dübl, de wull mol woor op Seelenfang gohn. Lang kiek he ut sien Utguck vun'e Höll op de Minschn und seuk un seuk, bit he endli een funn hett. "Dat is'e!" hööch he sick, pack gliecks sien Büdel un mok sick op de beschwerli Opstieg vun'e Höll to de Eer, um düsse Minschn höchspersönli aftohooln. Denn dorbi, so dach he, kunn he je viellich noch 'n beetn Spoß hebbn ...

Hannes Mallkuddl seet grood tohus in'e goode Stuuv un eet warm Plumkookn, as dat an'e Dör kloppt. "Kum rinn, wenn't keen Snieder is", reep he luud un versteek gau de Blech mit de Rest vun'e scheune Kookn ünnert Sofa, dormit he blots nix dorvun afgeven mutt. He weer alleen tohus, sien Fru Olga weer man grood noch to'n Frisör gohn, dor se je vunoobnd op'e Güllnhochtied bie Hinnerks inlood weern.

Eegntli harr Olga de Kookn je för Sünndachnomeddach backn un in'e Köök to Afkööln hinstellt, ober as se ut Hus weer, dor kunn Hannes nie anners, he schnapp sick dat ganze Blech un mok sick dat bie 'n Tass Kaff in'e Stuuv gemütli. Dat geev wiss 'n Barch Ärger, ober döröver mook Hannes sick nu noch keen Gedankn. Sien Oolsch, jo, de harr nämli Hoor op de Tein, se trietz em gewaldi, vör allm, wenn he noch nie aans ferdi hett, wat se em opdroogn hett. Un hüt harr se em 'n lang List mook: Geschirr afwuschn, de Köök fegn, de Bettn utschüddln, de Katt 'n Putt Melk hinstelln, Schoh putzn, Wäsch opbummeln, in'e Goorn buddln, Sockn stoppn un, un, un. Ober nu is nu, un wat loter kummt, dat weer nu noch nie wichti.

Woor klopp dat luud. "Man immer to!" reep Hannes gedulli un wisch sick gau noch de letztn Krööm ut de Mundwinkl. Olga kunn dat je nie ween, de deiht je nie ankloppn. Un wenn se eersmol bie de Frisör weer, un dor noch 'n poor Frünnin dreep, denn kunn dat Stünn duern, bit se woorkummt.

"Moin Hannes, ick bün't man blots." Buer Friedrichsn, de je uck banni ünnern Pantüffel vun sien Fru Marga steiht, keem jümmers gern mol röver, wenn he mol 'n beetn to Roh koom wull. Un so freu he sick, dat Hannes grood alleen tohus sitt, un se sick dat denn tosoom in'e Döönz kommodi mookn kunn. Denn kunn se wiss noch 'n lüttjn hebn un 'n Runn klöön', bit se sick woor an'e Arbeid mokn muttn.

"Moin Uwe. Hess dat hild hüt?"

Uwe harr sick 'n Stohl rantrocken un lött sick swoor doropp falln. "Jo, jo, dat muchs wohl seggn. Kinns je mien Olle. Un du?" Uwe räusper sick luud, as wull he sien Fründ wiesn, wie drööch sien Hals weer.

"Man to, bedien di! Kinns je Olgas Versteek vun'e Köömbuddl." Uwe grien un griep sick 'n güllen Schlöötl ut de Bloomputt. Dormit schlott he sick de Schapp op un schink sick un Hannes in. So sitt se dor un klöönt un klöönt, meis 'n ganze Stunn lang. Denn kiek Hannes plötzli op'e Klock. "Meens nie, dat Marga di al söökn dee?"

Un denn höört se al in'e Fern de luude Stimm vun Marga: "Damminochmolto, du Fuuljack, du, du, kumm du mi ünner de Finger, kriegs 'n Jackvull!"

Ober Uwe harr 'n dicket Fell. "Tja mien Jong, wennt vun Dübl schnacks, denn is he nie wied. Denn mutt ick je mol. Man süht sick." Fix schlüpf he ut de Achterdöör rut un kledder övern Goorntuun, griep sick de Haark un dee, as wenn he de ganze Tied al dor an haarkn weer.

Hannes trock gau de Plumkookn rut, um sick noch 'n Stück aftoschniedn, as dat woor an'e Döör klopp. Unwilli stopp he de Kookn woor trüch. "Jo, jo, kumm rinn!" reep he fründli.

Langsoom geiht de Dör op, un dor steiht he för em - de Dübl heuchspersönli, un denn uck noch ganz ohn jedn Verkleidung. "Och, du büss dat man blots! Ick dach al, Olga keem hüt freuher trüch." Hannes full 'n Steen vun Hattn.

De Dübl kratt sick ann Kopp. "Moin Hannes. Ick häv höört, du hess mi roopn? Minschnskinners, hess denn gorkeen Angs vör mi?"

Hannes schüttkoppt. "Nää, ick bün man froh, dat blots du dat büss, un nie mien Oolsch. De is grood bien Putzbüdel, dor wi vunoobnd op'e Güllnhochtied wüllt, ober wenn se to freuh nohus kummt, un ick bünn noch nie mit aans ferdi, wat se mi an Arbeit ophaals hett, denn kumm ick in Dübls Köök.

`Hmhm, dorhin kumms sowieso!' höch sick de Dübl in Stilln, ober he sech bloots mitleidi: "Oh, mien Jong, dat deiht mi ober leed. Hess dat so swoor?"

"Wiss", nick Hannes, "Kumm, sett di dool. Wuss man 'n Tass Kaff mit mi drinkn?!" Un denn full Hannes wat in. "Du, sech mol, Dübl, wat wuss eegntli hier bie mi?"

"Dien Seel."

"Mien Seel?"

"Jo, mien Jong, dien Seel. Dien Tied is afloopn, un nu wull ick dien Seel hooln, bevör de dor bobn se mi aflux!" He wies mit sien schiedi Finger in Hebn.

Dor krich Hannes dat doch mit de Angs. Unbehoochli rutsch he op sien Seetl hin und her.

Mit een groodn Schluck harr de Dübl de Tass utdrunkn. "Man tau, schink mi noch wat in!" Ungedulli hool he em de Tass hin.

"Oh", röpp Hannes, "dor is je gonnix mehr bin! Denn lot mi man gau in'e Köök gohn un niedn opschinkn. Mook du di dat man hier so lang gemütli. Un wenn du een smeukn wullt, nimm di man wat ut mien Tobacksbüdl".

Blots nix as rut ut de Huus! So lies, as he kunn, mok Hannes dat Kööknfenster op, un stiech ümständli mit een Been rut. Mißtruusch schuul he jümmers wedder to de Dör, ober dor röhrtö sick nix. Leever, leever God, snack he lies vör sick hin, hölp mi blots ut düsse Looch, ick wull uck jümmers mien Kookn deeln, schietegol wer dor kummt.

"Schack di hölpn?", keem vun achtern'n de Stimm, as he jüss dat annere Been notreckn wull. Fass wer Hannes koppheister gohn, gau greep he no de Hann, de de Dübl em hinhooln de.

"Ne, ne, ick weet uck nie", fung he sick gau wedder, "ick söch de Kaffeedoos. Olga stellt se jümmers woanners hin, dormit ick nie soveel Kaffee suupn de. Un dor dach ick bie mi, viellich harr se de buutn versteck!"

"Oh, dascha gediegn!" meent de Düübl. "Dor steiht se doch!" He wies op de Disch. "Wuss doch nie utbüxn, Hannes?"

"Wie kumms denn doropp?" Hannes versöök so unschulli as bie sien Olga to kiekn, wenn he wat ut de Köök stibitzt hett. Sien Gedankn jooch as dull dör de Kopp. He wer je noch nie so'n Plietschn ween, ober wenn he nu ut düsse mißli Looch rutkeem, denn kunn dat passeern, dat de Dübl em viellich mit sick in'e Höll nehm dee. Nodinkli kratz he sick an Kopp. Un denn full em wat in ...

"Du, sech mol, Dübl ... du wuss doch mien Seel hebbn, nie?"

"Jo!"

"Weetst, schlimmer, as bie mien Oolsch kun dat bie di in'e Höll uck nie ween. Tominns bruuk ick bie di nie jedn Dach oprüüm, un hier wat doon und dor wat doon. Wenn man dood ist, hät man doch uck'n Rech op sien Ruh, nehm ick mol an?"

De Dübl nick.

"Tja, weets, Dübl, doropp freuh ick mi. Warm häss dat dor ünn wiss uck. Un mit'n beetn Glück fin ick bie di viellich noch wücke, de mit mi Skoot döschen wulln."

De Dübl kiek em mißtruusch an. Schall he nu so'n liches Speel hebbn? Hannes schien sick je würkli op sien niedes Tohuus in'e Höll to freun.

"Sech mol", fohr Hannes wieder fort, "vör Johrn harr sick mien Nobor dodsopn, Otto Karwinkl, heet he, kenns em viellich. De is wiss nie in'e Hebn koom, so een kunn de leeve God wiss nie brukn. Dat wer mol'n fründli Minschn. Ober he kunn dat Suupn nie lootn. De sien Olsch, de Wilma, de weer uck son Kaliber as mien Olga. De Otto, de is nu in'e Höll wiss uck beeter ophoobn, as bie Wilma ünnert Pantüffel."

De Dübl kunn dat gonnie footn. Dor giv dat 'n Minschn, de harr keen Angs för em, un - wat noch veel schlimmer weer - dor geev dat Fruunslüüd, för de sick de Lüüd mehr fürchtn deen, as för em: Olga Mallkuddl un Wilma Karwinkl! "Datt mutt ick eersmol verknusn, Hannes. Giv mi mol 'n Kööm."

De Buddl stunn noch vun Uwes Besöök op'n Disch. Hannes schink em in un löhn sick trüch. "Jo, Dübl, Fruunslüüd givv dat, dat kunns di gonnie vörstelln. Bevör wi heiroot harrn, weer mien Olga a mol verheiroot, un eern erstn Mann, watt mien Vetter weer, de harr se mit eer Gezeter ünner de Eer broch." Hannes weer froh, endli mol sien ganzn Aarger över sien Oole vun'e Seel to schnackn un so schnack un schnack he ohn Punkt un Komma. "Schass se mol höörn, wenn se mi to Meddachtied opweckn dee, keen Feldwebel kunn so bölkn as se!"

"Ober ..." De Dübl trock de Kopp in, as he sick dat vörstell. "Ober - meens, dat se uck schlimmer is, as mien eegn Grootmooder?"

"Dien Grootmooder?" frooch Hannes niescheri. "Is dat uck so'n Giftteen? Nää, so as mien Olga kunn se nie ween."

De Dübl kiek unruhi to de Döör. "Un ick dach jümmers, keen een kunn so bölkn as mien Grootmooder."

"Doch, mien Olga, dat is'n Düblsbroodn, de kunn duller bölkn as dien Groodmooder!"

"Nää, dat lööv ick nie!"

"Doch, kunns mi löövn. Wenn ick dat doch sech. Wat meenst, wenn mien Olga nohuus kummt, un süht, dat ick hier noch nie oprüümt häv, denn mok se mi de Höll hitt! Kunnst hemm, dat sie achter mi ranjooch. De brüng dat ferdi un kumm in'e Höll, blots dor ick noch nie de Köök feech hevv."

De Dübl gruus dat. Noch so een as sien Grootmooder, or de viellich sogor noch schlimmer is as se, dat wull he je nu gonnie in sien Hus hebbn. "Un wenn du dien Arbeid doon hess - denn lött se sie treckn?"

"Jo."

"Denn mook wi dat eebn aans tosoom." De Dübl weer froh, dat he so 'n einfach Lösun för dat Problem funn hett. "Wat hess denn aans to doon?"

Hannes treck 'n zerknittert List ut sien Büxndasch. "Geschirr afwuschn, de Köök fegn, de Bettn utschüddln, de Katt 'n Putt Melk hinstelln, Schoh putzn, Wäsch ophangn, in'e Goorn buddln ..." lees he de Dübl vör. Blots de Sockn, de he to stoppn harr, verschwiech he. Un denn mok se sick an't Werk. Sorgfälti, as man dat de Dübl gonnie totruut häv, wiener he de Footböön, putz de Köök, buddel in Goorn, hark, hang Wäsch op un weer an Enn meis ut de Puus, as se ferdi weern un sick woor in'e Woohnstuuv in'e Seedl falln lött.

"So, mien Jong, nu hett dien Olga keen Grund mehr, achter us rantojogn, wenn ick di mitnehm, Hannes. Denn kunnt wi us je uck bald op de Wech mookn."

Ober Hannes harr dat gonnie hild. He gung in'e Köök un keem mit 'n Kann Kaff trüch. Un denn trock he uck noch dat Blech mit de Plumkookn ünnert Sofa rut. "Man immer sachte. Nu hebbt wi us doch wat Scheunet verdient, nie? Lang man to!"

Dat lött sick de Dübl nie tweemol seggn. Luud schlürf he de Kaffee un schmatz gewaldi bie so'n leckern Kookn.

"Eegntli gehört dorto je uck noch 'n richti Geschäff, nie Dübl?"

"'n Geschäf?"

"Wiss doch. Keen Minsch giff sien Seel her, wenn dor nie uck 'n lüttje Hannel dorbie is."

"Man good, denn uck dat noch. Ober denn geiht wi lots."

"Mientwegn."

"Un, wat sloogs vör?"

"Ick kumm mit di, wenn du dat hinkrichs, düssn Sockn mit Gold to fülln." Hannes griep in'e Nähkorv, wo Olga de Sockn rinsteeck harr.

Meis 'n beetn gnadderi hool de Dübl sien Rucksack rut un pack een Goldstück no de annere in'e Sock.

"Wenn't hinkrichs, kumm ick mit di un du kunns dat Gold behooln - in'e Höll kunn ick dormit je sowieso nix anfungn."

Mißtruusch kiek de Dübl Hannes an. "Un wenn nie?"

"Wenn nie, bliev ick hier - un dat Gold uck!"

Un denn keem dor dat Geräusch. Hannes kinn dat genau, wenn sien Olga sick op'e Footmatt vör de Husdöör de Schoh abpettn dee, ober de Dübl höör nix. He schmatz so luud un weer jümmers noch dorbie, een Goldstück no de nächsn in'e Sockn to stoppn. Dorbie maark he gonnie, dat de ünn 'n Loch hett, dör de de Golddooler all op'e Böön fulln deen."

"Sühst?! Du krichs em nie full! Ick häv de Wett wunn!"

Un denn wor de Döör oprietn! Hannes, de de Tiekn vun Olgas Koom a lang höört harr, weer fix in'e Köök schlüpf un schnapp sick dor een Lappn un dee, as putz he de Disch.

"Watt denn hier lots? Ick kiek wohl nie richti?! Wat büss du denn för een, de sick dat hier in mien goode Stuuv mit mien Kööm un -mien Plumkookn tofootn mook?" Se griep sick de Regnschirm un dösch op de aarmn Dübl in. "Scher di ton Dübl!"

Dat lött de Dübl sick nie tweemol seggn. He lot de Sockn mit de Goldstückn falln, schnapp sick sien Büdel un düüs af dör de Achterdöör, so as Uwe vördem.

"Hannes? Haaaannes!!!" Schrill as 'n Kreisseech kreih se sien Nohm. Mit 'n Lappn in'e Hann keem Hannes in'e Stuuv. Un denn vertell he eer aans: Dat he man grood dat Hus fein putz hett, un as he 'n beetn verschnaufn wull, dor harr he de Dübl in'e Wohnstuuv vorfunn, de sick över de scheune Plumkookn hermach, sien Kööm un eern Kaff utdrunkn harr. He tüün eer so allerhand vör, blots bie de Wett, de he mit de Dübl afschlootn hett, dor bliev he bie de Wohrheid.

Un dat weer dat denn uck, wat sien Olsch gnädi stimm dee: De Sockn mit de veele Goldstückn dorinn un op de Footböön verteilt. "Hess fein mook, mien Hannes, büss je 'n ganzn düchtign Dutt!" Se striek em eenmol övert Hoor. "Dorför kunns jetzt uck noch 'n Stunn 'n beetn in'e Goorn geihn."

Düsse Gelegenheid nutz Hannes, un schlüpf an eer vörbie no butn.

"Ober kumm pünktli woor rinn, du mutts noch dat Oobnbrood mookn, un vergeet nie, dat wi vunoobnd op'e Güllenhochtiet schüllt!" grööl se em noch achteran.

Dor seech Hannes grood noch de Dübl mit gesenktn Kopp umme Strootneck böögn. "Düübl!" reep he achteran. "Düüüüüübl, tööv op mi!"

De Dübl bliev stohn, un Hannes keem ganz ut de Puus bie em an. "Weets, Dübl, mi düch, dat weer doch beeter, wenn ick mit di koom dee. Un wenn du Luss hess, denn brüng ick di dat Skootspeel bie, denn kunnt Otto, ick un du dor solang Skotspeeln, as wi Luss hebbt ..."

"Würkli?" freu sick de Dübl. "Na, denn kumm. Un weetst, so'n scheun Plumkookn, as bie dien Olga, de givv dat bie mien Grootmooder allemol."


Erstveröffentlichung am 18. November 1999

29. Januar 2007