PLATTDÜÜTSCH/026: Döösbaddel un Bangbüx (SB)

DÖÖSBADDEL UN BANGBÜX

Scheune Kinnertied ...

Wenn de Lüüd jümmers vertellt vun'e scheune Kinnertied, in de man noch frie weer vun Sorgen un nix anners im Sinn harr as to speeln un rümtoalbern, denn schüttkopp ick blots un sech gonnix. Bruuk je uck nie jeedn to weetn, dat de Kinnertied för mi ehr 'n Alpdrööm weer. Hüttodooch, as erwussn Minschn, kunn ick över mannieen vun'e Sookn, de mi domals passeert weern, lachn, ober domols weer't bitterernst un keeneen harr för mien Sorgn un Nöte wat övri.

So'n richtign Jungn vun Land weer ick eengli nie ween, un sied ick ut Freechstadt mit mien Broder un mien Öllern op 'n grootn Hoff 'n Stück wied af vun dat lüttje Dörp Kinklhusn treck bün, stunn ick in Afsiets. De Totrockn harrn je sowieso 'n swoorn Stand in Dörp, de ward gonnie för vull nohm.

De annern Jungs in mien Öller, de harrn mi bald op'n Kieker, weern se doch meis 'n Kopp grötter as ick spiddelign Kerl. De lach mi ut, dor ick nie so fix renn kunn, as se. Wat hevv ick den Nobersöhn Korl jümmers beneid, dat he so groot is un as dull achter de Ball herrenn kunn. Toers harrn se mi denn för't Footballspeel in't Tor stellt, ober ick kunn de Ball nienich tofootn kreegn. Bang as ick jümmers weer, kniep ick jümmers de Oogn to un treck de Kopp in, wenn de Ball ob mi toschootn keem. Dat mookn de annern denn uck nie mehr lang mit.

Bald wull mi keeneen mehr in sien Mannschaff hemm, un dorbie weer dat Footballspeel dat wichtigste för all de Kinners. "Bangbüx, Bangbüx" reep se, sobald se mi sehn, un bald much ick gonnie mehr in't Dörp gohn. Un jümmers, wenn ick Korl seech, goh ick fix op'e annere Strotnsied. Ober mien Moder hett mi jümmers wedder ob'n Bolzplatz schick. "Schass mol sehn", sech se denn, "dat ward di bald orndli Spoß mookn." Ick much dor ober nie över ween - ober seggn much ick eer dat uck nie.

Nee, dat weer keen scheune Tied. Mannimol harr ick mi överlech, wo ick de annern Jungs beindruckn kunn, ober dat givv nix. Dat ick good in'e School ween bün, weer sem schietegol.

Ober denn weer vun een Dach op'n annern de Footballplatz gonnie mehr wichti. Ick harr nämli 'n niedn Fründ kreegn, un dat weer een Punnje. So'n lütt strubbeli Schimml, de `Arabella' heet.

Kreegn harr 'ck eer dör'n Tofall. Se weer utbüxt un harr sick in unsn Stall över dat Schrot vun'e de Keuh hermook. De Besitzer, een Buer ut de Noberschapp, wull se ton Peermark no Tönn brüng, um se dor to verkeupn. Ober ick harr se glieks in't Hart schlotn, un dor ick mi jüss vun 'n beusn langwierign Lungentzündung erholn de un noch heel blaß um'e Nees weer, harr ick mien Öllern bald beschnack, dat Deert to beholn. Verspreekn mutt ick ober, dat ick aans sülm mook, un dat de Gaul sofort wedder wechkoom, wenn ick mie niemehr drum kümmern wull. Dat Versprekn geev ick liekers gern.

Toers much Arabella mi, gleuv ick, gonnie liedn. Se weer so'n richti Stuurkopp, de jümmers gern sülm bestimm wull, wo't langgoht. Ober wo ick mi so veel um se kümmer, düch mi, funn se bald jüss so veel Spoß biet Utreedn as ick.

Scheun weer se nie mit eern zotteli grieset Fell. Mien Broder un mien Voder mookn sick jümmers över se lusti, wenn ick se striegel, as schütt wi op'n groot Tunier gohn. "Hess ober uck'n smuckn Araber", sech se. Jedesmol, wenn Peiter, mien Broder, vörbie koom, lech Arabella de Ohrn an un luer, ob se em viellich mit de Achterbeen pettn kunn. Ober Peiter woog sick nie dichter ran, 'n beetn bang weer he denn doch.

För mi jednfalls weer dat de Anfang vun 'n lang, innige Fründschaft. Un wenn du nu seggs, dat dat sowat mang Minsch un Deert nich givv, denn kunn ick blots seggn, dat du je gor keen Ohnung hess.

De Jungs ut Dörp, de harrn för mien niedn Fründ natürli nix övri. Eenmol, dor ried ick dör't Dörp, as utreeknd Korl mi op Fohrrad övern Wech keem. Un jüss dor blivv Arabella eenfach stohn, lech de Ohrn an un röhr sick nich mehr vun'e Steed - meern op'e Hauptstroot! Punnjes sünd je uck heel sensibel Wesn, un so harr se wiss mitkreegn, dat ick banni Schiß för Korl harr. Ick geev eer 'n Klaps op'n Achtersn, ober se mook nix. De Audos vun beidn Sied mööt anhooln, un ick krich 'n Kopp, as'n Ampl op rot.

Een vun'e Audofohrers kurbel de Schief rünner. "So, mien Jong, nu seech mol to, dat du mit dien döösbaddeli Peer Land gewinns!"

Korl, de dat hört harr, lach scheep. "Döösbaddel!" -"Jo, dat Punnje is Döösbaddel un de Kerl, de doropp sitt, dat is Bangbüx!"

Un all de Lüüd, de ünnerwiels dortokoom weern, hööch sick. Tja, un denn ward Arabella dat Gehupe vun'e Audos toveel, se mook 'n ordndli Satz - grood as ick dor gonnie mit reek harr -, un schwupps seet ick op'n Mors!

Jüm köönt sick dinkn, wo ick mi föhln dee. An annern Morgn weet dat de ganze School, un sülvs de stilln in'e Klass kichern un stichel: "Na, Bangbüx, wo hess dien Döösbaddel lootn?"

Dat ick bald keen Luss mehr to School harr, kunns di dinken. Ober denn keem een Tied, de is mi noch so good in Gedächnis bleevn, as weer dat güstern ween. Dor keem nämli mol 'n Zirkus in't Dörp. Keen vun'e grootn, mit Löwn, Teiger un grootordi Artistn, sünnern blots so'n lüttje Dörpszirkus mit 'n Hannvull Peers un Punnjes, 'n stuurn Esel, twee Clowns un twee schlanke Fruunslüüd, de över 'n Seil stolzeern kunn, dat se grood dree Meter över de Maneesch spannt hebbt. De Zirkus weer so lütt, dat he man op de Footballplatz opbuut weern kunn, un wi Kinners, ober uck de Ölleren, keem jümmers gern vörbie, um sick dat bunte Drievn antokiekn.

Naja, ick jednfalls weer heilfroh. Nie blots, dat de annern n Tied lang nich mehr op düssn dusseli Footballplatz speeln köönt, sünnern uck, dat dor mol 'n poor niede Lüüd keem, de mi viellich nie gliecks utlachn deen.

Nu harr ick nie mehr ganz soveel Tied för mien lütt Punnje. No de Vörfall op'e Hauptstroot much ick Arabella nie mehr mit in't Dörp nehm. So loot ick se op 'n groote Weid, geev eer noch 'n ganzn Barch Hau un 'n Ammel Woter, un verspreek eer, dat ick, wenn de Zirkus wiedertrockn weer, mi woor mehr um se kümmern wull.

Mannomann, much ick uck suns nie gern in Dörp ween, in düsse Tied weer ick dor gonnie mehr wechtokriegn. Stünnlang kiek ick de Lüüd bie't öben to, hölp sem, striegel de Peer un foder de störrsch Esl un döpp dorför denn uck jümmers ünsuns tokiekn, wenn se opföhrn deiht. Un de annern Kinners weern meis 'n beetn neetsch op mi, dor keeneen vun sem so good mit de Zirkuslüüd kunn.

An leevstn much ick Clown Anton. Dat weer so'n typischn Clown mit spaddelige Schoh an'e Feut, 'n greune Prüük un 'n groote roode Kantüffelnöös. Em vertell ick uck vun mien lütt Punnje Arabella.

"Brüng se doch mit!" reep Anton fröhli.

"Meenst?"

"Jo, worüm denn nie?"

"Denn lach se mi doch wedder ut!" Mi loop de Troon lang de Backn un denn vertell ick em de ganze Geschich, vun Döösbaddel un Bangbüx, vun Korl, de Football un, un, un.

"Un se lach di all ut?" frooch Anton nochmol no.

"Jo!"

"Mi lach se uck ut!" grien he, un treck dorbi de Schnut kruus, dat ick wedder lachn mutt. "Ick freu mi, wenn de Lüüd sick över mi freun deen!"

Ick weer ganz vun'e Sockn. So harr 'ck düsse Angelegnheid je noch gonnie bekiek.

Naja, an nextn Dach harr ick se denn bie mi, un se döpp vörsichti de annern Punnjes beschnuppern. Arabella weer ganz opreegt, ober bald muchn se sick ganz gern liedn, un so döpp se denn mit sem tosoom op 'n lütt afzäunt Stück Weid löppn. Besünners andoohn harr eer dat Antons lüttjn Scheckn, de he Pünktchen nöömt. Dat weer so'n ganzn keckn mit wittet Fell, op de luuder lüttje swatte Plackn opweern - as sien Noom a seggn dee. Arabella weer jümmers ganz truri, wenn de annern Punnjes in'e Manege hoolt woorn, ober denn freu se sick gewaldi, wenn se woor op'e Weid trüchkeem.

Jeedn Morgn seet ick in'e School un kunn dat meis nich afteuvn, bit de Ünnerrich endli toenn weer un ick woor to Anton un sien Lüüd kunn. Ick smiet mien Ranzn in'e Eek, stopp dat Eetn in mi rin, un denn schnapp ick mi Arabella un nix wie af in't Dörp.

Un denn keem een Dach - eegntli harr ick dat je ohn kunn - dor keem ick woor op'e Footballplatz, un se weern wech! Ohn wat to seggn harrn se an Vörmeddach, as ick in'e School weer, eenfach ern Sack un Pack insammelt, de Platz fein sauber haark - un weern afreis! Un dat, ohn mi Adjüss to seggn!

Mi loop de Troon blots so lang de Backn, as ick no Huus trüchkeem. "Wiss harr Anton nix sech, dor he di nie wehdoon wull!" tröst mi mien Moder. Ober ick wull dorvun nix hörn.

Naja, vun dor an gung dat Leevn wieder, so as vördem. Ick kiek veel ut Schoolfinster un drööm, mit sem vun Dörp to Dörp lang de Landstrootn to zuckln. Oft dink ick an Anton, un wat he mi sech hett: `Ick freu mi, wenn de Lüüd sick över mi freun deen!'. Un bilüttn, wenn mi de groote Korl mol woor piesackn wull, denn mook ick mi'n Spoß dorut, de annern ton Lachn to brüng. Jo, un as ick dat sogor mol hinkrich, dat se nie blots över mi, sünnern uck noch över de grootn Korl lachn deen, dor weer Korl ganz vun'e Sockn. "Minschnskinners, büss je gonnie so döösi, as du utseechs!" reep he, un klopp mi dorbie op'e Schuller, dat ick meis umfull. Vun dor an much he mi ganz gern liedn, un bald vertellt wi us Witze um'e Wett, un de Lehrers woorn mannimol ganz beus, wenn wi dormit de ganze Klass ton Lachn brüng.

Nu weer fass 'n Johr vörbie, un för mi harr sick veel ännert - keeneen nöömt mi mehr Bangbüx. Ober ick harr dat noch jümmers nie verknuusn kunnt, dat Anton un sien Lüüd eenfach so affohrt weern. Mien lütt Punnje weer in'e letzte Tied banni dick woorn, so dat ick meis dach, ick mutt se mol op Diät settn. Bie Punnjes kunns dat nämli lich hemm, dat se sick an dat safti Gras överfreet, dor se op'e Weid eenfach keen Enn finn köönt.

Ober denn, ick weer man grood vun'e School trüch un mook mien erstn Gang no de Weid - dor seech ick se: Arabella harr nebn sick 'n luerlüttjet Fülln op wackeli Been stohn, swattwitt mit luuder lüttje swatte Plackn - jüss so as eer Voder Pünktchen! Keeneen is dor üm wohr warrn, un denn hett se dat ganz alleen to Welt broch. Un nu stunn se dor un kiek stolt op de lütt stakeli Wesen, as 'n Moder ebn eer Kind ankiek.

So bliev denn doch noch 'n scheune Erinnerung an de Zirkus un mien Frünn, de ick nie woorsehn harr ...

Erstveröffentlichung am 22. Oktober 2000

9. März 2007