PLATTDÜÜTSCH/030: Se leevt merrn ünner uns! (SB)

SE LEEVT MERRN ÜNNER UNS!

"Psst! Hebbt jüm a mol 'n plattdüütschn Seiengs Fiktschn leesn? Nää? Nee, woher uck! Geev dat doch för düsset Genre noch nie mol ün anstänni Översetzung. Sodenni will ick jüm mol'n Seiengs Fiktschn- Geschich vertelln, wobie ick seggn mutt, dat dat eegntli in echt ween weer, ober dat lööv mi je sowieso keeneen ..."

*

De Tiedn ännern sick. Fröher, vör veele Generatschons, dor gung de Tied noch veel langsomer vöran, de Öllern und Grootöllern hooln an de oole Traditschons fass, un so bliev lang aans so, as vördem. Ober de Welt hett sick ännert, de Tietn hemm sick ännert, de Minschn hemm sick ännert - un wi sülm sünd wiss uck anners woorn.

In uns moderne Tied, dor kurv all de jungn Schnösels mit eer Audos dör de Gegnd, reis mol ebn so no New York, dat geev 'n Baarch Jungünnernehmers, un de Olln sünd man blots noch wat wert, wenn se in uns Gesellschaft wat leistn deen. De Minschn ober, de sünd je de Speegelbiller vun uns Gesellschaf, un so hemm se hüttodooch uck 'n ganz annere Instellung, as freuher.

De Welt is'n Dörp, so düch een, man kunn in nullkommanix vun een Enn to'n annere Telefoneern, or - noch moderner - mit'e Komputer 'n Norich schickn. "E-Mail" ninnt de jung Lüüd dat, ober dat issche nix för mi. För mi ooln Mann, de sien Leevdach nix anners kinnt hett als sien Arbeid un de Lüüd ut Dörp, bestnfalls mol 'n Fohrt no Heid or Meldörp or to Beseuk to mien Süster Lina no Itzehoe, för de is all düssn niemodschn Kroom nix. Argwöhnsch bekiek ick jeede Verännerung, jeedn niedn Strootnbu, jeedn niedn Minschn, de hier totrock - meis een ut'e Grootstadt, de hier man blots sien tweetn Wohnsitz harr, um sick an Wochnenn 'n beetn to erhooln.

Jo, ick sech je, de Minschn sünd anners woorn, ober sied ick de Lüüd mit all eern modern Kroom, de se inföhrt, argwöhnsch begutach, he'ck wat mark, wat ick eenfach nie op'e Reech krich. Nää, nu dink man nie, ick bün mit mien tweeunsüssti Johr a 'n beetn wunnerli. Nää, ick hevv dat mit mien eegn Oogn sehn, un op de kunn'ck mi jümmers noch verloten.

Bie mien Beobachtung vun'e Lüüd, de hier nied totrockn weern, geev dat nämli wücke, de bemöögn sick zwar banni dorüm, sick so to benehm, as all de annern - ober se weern anners! Jo, dat weern keen vun uns! Ick meen nie, dat dat keen vun'e Ooldinsessn Dörpsbewohner weern, sunnern würkli fremme Wesn, un de leevt hier op uns Eer, merrn ünner uns.

Anfungn hett dat Ganze vör twee Johrn. Ick leev mit mien Fru op 'n Buernhoff ant Dörpsrand. Sied de Kinners ut Huus sünd - Jan studeert in Hamboorg un Anne hett 'n Steed as Kööksch in Flensborg annohm un leev dor nu mit eern Fründ tosoom in'n lüttje Tweezimmerwohnung - harr ick de Stall und dat Land verpacht. Dormit, un mit mien lüttje Rente keem wi, mien Else un ick, uck ganz good över de Runn. Un so haar'ck denn uck 'n Barch Tied, mi mit de snooksche Verännerung, de in't Dörp vörgeiht, ut'nannertosettn. Dorbie haar'ck een Familje besünners op'n Kieker, un dat weern de Strucks, de man grood ers vör kottn in een Huus an'e Steindamm trockn werrn. Düsse Familje - Voder, Moder un dree Kinners - gröötn alltieds fründli, un mannimol höölp se uck de ooln Lüüd biet Troogn vun'e swoorn Daschn, ober ick maark: Mit de Strucks stimmt wat nie. De weern mi nämli meis 'n beetn to glatt, dor kunns würkli gonnix an utsettn.

Nu dreep ick mi je al sied döördi Johr jeedn Sünnobndnomeddach mit mien Anglervereen bie't Fischn. Wi vun düssn Klub weern uns a lang nie meer greun, un an düssn Dach nu harr'ck mi mit Peiter, uns Nober, in'e Wull kreegn. He harr mi 'n ooln Gnegelputt nöömt, un dor bün'ck op em los - dat kunn'ck je nie op mi sittn lootn.

Veel vun'e annern stellt sick op Peiters Sied, un so verlang se vun mi Hittkopp 'n Schulligung, de ick ober nie gevn wull. He harr doch anfungn! Dat heet ober noch lang nie, dat ick nu nie mit to'n Angln koom wull, ober ick seuk mi 'n Platz 'n Stück wieder, merrn in't Schilp, wo mi de annern nie so sehn kunn. So seet ick dor in mien Klappstohl, de Angel haar'ck an 'n Halterun fassmook, nevn mi 'n Buddel Beer, un döös so för mi hin, as dat mit'nmol raschel. Ick schreck op un kiek mi um, dor hock dor - uck mit'n Angel - de jüngste Söhn vun'e Strucks. De Jung much so um de sövn Johr ween. He harr mi nie sehn, de weer nämli ganz dormit beschäfti, dat he 'n Fisch an sien Angel harr. Dat mut 'n ganzn grootn ween, de zappel gewaldi!

Grood dach ick, dat ick em mol tohölp koom schull, dor harr he em topack. `n Butt weer dat, un wat för'n Jonny! De Jung harr dat zappeli Ding in'e Hand, hool em ganz hoch in'e Luff, lech de Kopp in Nackn, sparr sien Muul ganz wied op - un zack - wech weer de Fisch. Jo, he harr dat lebenni Viech, dat so groot weer, as mien Foot, mit een Slach opeetn!

Ober dat weer je noch nie aans! Grood harr he de Fisch doolschluck, dor wenn he sick mi to - sien Oogn, de lüchn füerrood as 'n Ampel! Ick starr em an, was weer he de Dübl heuchsperseunli. Ganz sachn erloschn de roodn Oogn, un nu harrn se woor de glieke Utdruck annohm, as vördeem: nodinkli bruun Kinneroogn. "Dach, Herr Hansen", reep he mi oordi to, as weer nix ween, un schwupps - wech weer he, dör dat Schilp to'n Steed loopn, wo sien Voder al op em teuv. Ick versteeck mi 'n Stück wieder in Schilp un kiek mi de beidn an, de Voder weer banni gnaddeli un schimp as dull mit sien Söhn, un toletz geev he em noch'n Bax.

De nächstn Dooch kreech ick de Jong 'n poormol to Gesich, he harr jümmers ganz dicke Oogn, as harr he weent. Un sobald he mi seech, bööch he in'e annere Stroot af, as weer he bang vör mi.

Wat nu? Wat scha'ck mookn? De annern vun'e Anglerclub kunn'ck nix vertelln, harr mi doch Peiter man grood noch 'n ooln Gnegelputt schimp. Denn ward he mi todem uck noch Tüünbüdel ninn, un mien goodn Roop is hin. Un mien Else is 'n bodnstänni Fruunsminsch, de dink sick denn uck, ick waar op mien ooln Dooch 'n beetn wunnerli in Kopp. Tja, so bliev mi nix anners, as alleen mit düsse Angelegnheid kloortokoom.

Wor tohuus sett ick mi in't Seetl, mien Else schink mi 'n Tass Kaff in un vertell mi allerhand, ober ick hör gonnie to. Dor seech ick dor in 't opschloogn Blatt 'n Annonce:

Am Samstag, den 13.1. um 19.30 Uhr hält der renommierte Ufologe Prof. Dr. Dr. Finkelmann in Hamburg einen Vortrag zum Thema: "Ist extraterrestrisches Leben auf unserem Planeten möglich?"

Ick kunn dat gonnie löövn. Minsch, dor geev dat viellich 'n poor Lüüd, de 'n oopn Ohr harrn för mien Belevnis. "Else, ick mutt no Hamborch!" Se weer grood in'e Köök un wusch de Kaffetassn af. "Ick mutt no Hamborch, un zwar gliecks!" Dat weer halvi Süss, wenn'ck Glück hevv, krich ick bald 'n Toch un bün rechtiedi Klock halvi Ach dor!

"Adjüss, Else!" reep ick eer noch to, "bünn so um un bie Klock Ölbn wor trüch."

Ohn lang to kiekn, wat se doropp anter, griep ick mien Mandl, Steebl un mien Breefdasch un denn sett ick mi op Fohrrad un pett düchti in'e Pedool no de Bohnhoff.

*

Lies sett ick mi in'e achterste Reech, dormit ick keeneen stör, un höör to, wat de Perfesser to seggn hett: "Wer sick af un an mol in Kiekkastn so'n niemoodschn Krom as `Akte X' or `Mission Erde' or sowat ankiek, de wuss dat a lang: Dat geev hier op uns Planetn noch 'n ganzn Baarch, wat wi noch nie weet, un dorto höört uck, dat düsse infache Ordnun vun Levweesn in Minschn-Deers-Plantn so gonnie stimm deiht. Dat fung al dormit an, dat ünner de Leevwesn Kreaturen weern, vun de man gonnie wuss, ob dat nu 'n Plant or 'n Deert is. Nää, hett man doch jüss nüli 'n riesngrootn Pilz funn, de wull dat gröttste Leevweesn vun alln oppe Eer is. Un Pilze sünd je uck son'e Wesn - nie Plant un uck nie Deert."

De Perfesser räusper sick un kiek in'e Rünn. "Jo, man weet banni weni. Un wenn man sick denn uck nochmol överlech, dat dat viellich uck noch 'n ganzn Baarch Sookn geevn kunn, de man nie dör kiekn or höörn tofootn kreegn kunn, all dat, wat de Lüüd in Kiekkastn as `Paranormal' verköff, denn kunn man sick uck ruhi mol in sien neeger Ümgebun ankiekn, wat man viellich normolerwies översehn deiht."

As gebannt höör ick to. Jo, düssn kloogn Minschn, de weet, wovun he schnack. Un mi düch, all de annern Lüüd, de sick hier düssn Vörtrach anhöörn, de ward mi uck löövn, wenn ick sem vun mien Beleevnis vertelln dee.

Indringli schnack de Perfesser wieder: "... un dorbie sünd wi uns jümmers so seeker, wi meent, wi kinnt de Nober, mit de een Huus an Huus leev, un uck bie de totrockn Anwohner, ob dat Feriengäss weern, or wücke ut de Grootstadt, meent wi, wi wussn, wer se sünd. So is uns Welt ganz överschaubar, dat dor gonnix niedet mehr bin Platz hett. Ober ick frooch jüm - kunn dat nie angohn, dat dor viellich noch ganz annere Wesn a lang merrn ünner uns leevt?!"

Wor kiek he in'e Rünn, sien Blick bleev bie mi haftn. "Mi düch, dor geev dat wücke, de wüllt uck noch wat dorto seggn - viellich fungn Se dor in'e achterstn Reech an?"

Ick weer 'n beetn opreech, un stoh so fix op, dat mi de Stohl dorbie no achtern full. "Dat, wat Se sech harrn, Herr Perfesser, dat ist wohr, ick hevv se mit eegn Oogn sehn!"

Ober statt dat sick de Perfesser doröver freuhn dee, dat ick sien Theorie ünnerstriekn kunn, kiek he mi groot an. "Se hebbt wücke sehn?"

"Jo, wenn'ck dat doch sech! Un ... un ick wull se froogn, wat ick nu mookn schall..."

"Denn kummt Se doch no düssn Vördrach noch mol för 'n lüttjen Schnack ünner veer Oogn to mi!"

De Perfesser Finkelmann, de wull dat nu gonnie hörn. Naja, ick nick em to, sammel mien Stohl wor op un sett mi dol. Dor meldn sick noch annere Lüüd, ober de harrn ganz annere Froogn: Woveel Lichtjohr man fohrn deid vun een Planetn to Eer, ob man wat vun sem leern kunn, wo dat mit de Verständigung reglt waarn schull, wo de Roomschipp denn landn schulln, un, un, un ...

Naja, ick hör mi düssn Kroom noch an, un denn weer de Vördrach vörbi. De Perfesser verschwunn in een Döör. Ick goh achteran, viellich harr he mi je uck al vergetn. Lies klopp ick an. Keen Anter. Ick mook de Dör 'n Stück op, un dor seech ick toeers mol 'n grootet Woterbeckn, wo luuder Fische bin schwimm deen. Wat schall sowat denn hier? Vun de Perfesser weer nix to sehn, ober wieder achtern stunn 'n Dör op. Ick räusper mi eenmol, dat gehört sick je nie, em hier to störn. Wor keen Reakschon. Ick nehm all mien Mood tosom un gung op düsse Dör to. Ober wat weer dat? Dor stunn een Mann in de Antoch, de de Perfesser vörhin noch anhatt harr, vör een Speegl. Ick kunn dör de Speegl sien Gesich sehn - dat weer mit greun-swattn Schuppn bedeck! Un sien Oogn - de lüchn so rood, as 'n Ampl, so, as ick dat uck nüli al bie de lüttn Struck seehn harr! Ober uck de Perfesser harr mi dör de Speegl sehn! Ick renn, so fix, as mien ooln Been kunn, no butn. Dor drängel ick mi dör de Minschnmass, de man grood noch all in Ingang stohn, pees dör de Strootn vun Hamborch, bis ick endli, düchdi ut'e Puus, in Toch sitt. Ick harr Glück hatt, de Perfesser kunn so, as he utseech, nie rut achter mi ran, denn harrn se all em as dat erkannt, wat he würkli weer - 'n Wesn vun 'n annern Stern!

Wat nu? In't Dörp geev dat se, in'e Stadt hooln se Vördreech - wat wüllt se vun uns? Un: Wat mook se mit een as mi, de sem erkinnt harr? Ward se mi nu övern Jordan joogn?

Heel opreecht keem ick Klock Ölbn tohuus an, wo Else al op mi töövn dee. Se, de nu al sied söbnundördi Johr mit mi Disch un Bett deelt harr, seech natürli sofort, dat wat nie stimm.

"Wat's 'n los, mien Mann?" Ick wuss, `mien Mann' sech se man blots to mi, wenn't 'n ernstes Gespräch geev. "Peiter vun'e Anglervereen harr anroopn, un mi vertellt, dat du op em losgohn büss, denn büss du plötzli vun een Oognblick tom nechstn no Hamborch fohrt, kumms merrn in'e Nach wor trüch un sühs ut, as op du 'n unhiemli Begechnung mit de drütte Oord hatt hess ..."

Ick griep de Gelegnheid biet Schopf, uck wenn se dat wiss nie so meent harr, as se dat sech. "Jo, de harr'ck hatt."

Se kiek mi groot an. "Wat?"

"Hool mi doch för 'n beetn wunnerli, ober ick harr hüt 'n Begechnun mit'n Wesn, de nie vun uns Eer stamm." Ick vertell eer de ganze Geschich, anfung bie de Strucks, de ick a lang op'n Kieker harr, bis hin to mien gruusi Beleevnis vunoobnd. Ick much Else gonnie ankiekn, wiss hool se mi nu för nie mehr so ganz klor in Kopp. Ober Else leech man blots eer Hann op mien Schuller un kiek mi besorch an.

"Dor geev dat man blots een Frooch: Wüllt düsse Wesn uns Minschn ünnerbuttern, or wüllt se mit uns leevn un vun uns leern? Wenn se nu a Vördreech holln, denn düch mi meis, dat sem doran gelegn weer, dat de Minschn so pö a pö dorop vörbereid ward, dat dat noch annere Wesn in'e Welt givv as uns. Viellich wüllt se dat, wat all de Minschn uck wüllt: dortohöörn un nie vun alle as Fremm ankiek warrn?"

Oh, dat is mien Else, wo se liev un leev, un dat is de Grunn, worüm ick mien Else vör söbnundördi Johr heirood harr. Se stoh mit beide Been op'e Eer, er kunn so gau nix ut'e Roh brüngn. Ohn lang to froogn, pack se dat Problem bie de Wuttln un geiht dat mit eer kloogn Oord an.

*

Nu is dat Belevnis, as ick al sech harr, twee Johr heer. Ick weer veertein Dooch loter nochmol no Hamborch fohrt, as de Perfesser Finkelmann, or wo uck jümmers he in Würklikeit heetn much, wor 'n Vördrach över annere Levnsform hooln dee. As he ferdi weer, klopp ick bie em an. Mannomann, ick harr banni Haartkloppn. Düttmol seech he ganz minschli ut. He erkinn mi sofort, un as wi uns so gegnöver stunn, mark ick, dat he uck bang weer. Jo, he weer bang, un ick wuss worüm. He harr Schiß, dat ick em bloßstelln dee.

Ober he beed mi fründli in een Stuuv, un dor seet wi denn kommodi tosoom bie'n Tass Kaff. Wi schnack över Gott un de Welt, he weer 'n ganz gebillet Wesn, dat veel rumkoom weer.

Un denn keem ick to Sook. "Weetn Se", sech ick, "wat ick Se domols vör twee Weekn vertelln wull, vun mien Belevnis mit de drüttn Oord - dat mutt 'n Irrtum ween. Jo, ick harr domols wat sehn, ober wenn'ck mi dat so rech överlech, denn weer dat man blots 'n Hirngespinst." Ick seech, dat em meis 'n Steen vun Hattn full.

Ohn dat wi noch een Woord döröver schnackn deen, wuss ick, dat he dat noch för to freuh hool, dat de Minschn dat nu al to weetn kreech, dat se hier ünner uns leev. Un de Tied, wenn se sick to erkenn gevn, de schulln se man sülm bestimm.

"Ober falls dat doch mol Wesn vun'n annern Stern gevn schull", fohr ick fort, "denn sünd se uns op uns Eer haartli willkomm."

De Perfesser nick mi dankbor to, un ick wuss, he verstoh mi.

Is doch egol, woher se koomt, Hauptsook, wi koomt tosoom kloor. Denn köönt wi wiss veel vun'nanner lern. Ober ick för mien Deel bünn jümmers noch'n ganzn mißtruuschn een, un ohnedem haarr'ck je uck nie dat rutfunn, wat ick hüt wuss. Dat schood je nie, sien Mitminschn alltieds 'n beetn oppe Finger to kiekn, egol, op Frünn or Feind ...

Erstveröffentlichung am 17. Januar 2001

23. März 2007