PLATTDÜÜTSCH/031: Nix los ween ... (SB)

NIX LOS WEEN ...

"Ick mutt nochmol rut." Behäbi stoh Buer Holm Früdden vun Sünndachnomeddach-Kaffeedisch op, trock sick Jack un Gummisteebl över un stapf no butn. Endli frische Luf, dat weer em meis toveel, so lang mit Hanne, sien Fru, de jümmers gern mol'n beetn schnackn much, bie 'n Tass Kaff to sittn.

Eegntli verstunn se sick good, Holm un Hanne Früdden, de nu al sied negenunveerdi Johr tosoom de Hoff bewirtschaff. He weer 'n ganzn ruhign een, un mannieen hool em för 'n dröögn Knookn, ober wer em neeger kinn, so as sien Fru, de wuss, dat he 'n stilln Humor un orndli wat op'n Kastn harr.

Hanne dorgegn weer 'n geselli Minsch, wat em af un an mol toveel wor. Dauernd bimmel de Klönkastn, un wenn se denn ersmol Hannelore Wiebers or een vun'e annern Fruunslüüd ut'e Noberschapp an'e Stripp harr, denn schnöter un schnöter se un kunn keen Enn finn. Naja, un wenn vun de Fruuns nu mol keen Tied harr, denn much Hanne uck ganz gern mol 'n beetn mit eern Mann schnackn, ober dorför harr he man so gonnix övri.

So keem man grood mol 'n "Hmmmh" or 'n "Jo" över sien Lippn, un denn büx he mit'n "Mutt nochmol rut" ut. So as nu.

Op Hoff funn he jümmers wat to doon. He tüder 'n beetn an Tuun vun'e Peerkoppel rum or sett sick op Trecker un tucker dormit över Land. Dat weer je man blots so tom Tiedverdriev, ober Früdden ward 'n Dübl doon, dat totogeevn. Un wenn he denn een vun'e Nobers dreep, de jüss so as he um düsse Tied op Trecker sitt, denn greut man sick fründli, reep sick viellich noch 'n respektvull "Veel to doon?" to, un jeedneen weet, dat dat de annern jüss so gung as een sülm - sem fallt all tohuus de Deck op'n Kopp.

*

Dat weer April, grood vör'n poor Dooch harr Früdden de Bulln op'e Weid lootn. Bedächti stapf he de Wech lang, hung sien Gedankn no un loot sick de frische Westwinn, de hüt so scheun no See rüük, um'e Nöös weihn. Un mit em sien griesgrauen Jachhunn `Harras', de treue Seel, de jümmers gliecks bie Foot weer, wenn Früdden blots ut'e Döör pett.

Dor achtern lich de Bullnkoppl, he wull dor doch nochmol no'n Rechn kiekn. As de Bulln em to Gesich kreegn, rennt se al los. Besünners een, 'n Roodbuntn, de gebäär sick as dull. He scharr mit Foot dat Gras wech un lech de Kopp ganz deep. Dorbie seech he ut, as wenn he gliecks dör't Stack renn wull.

Grood vör'n poor Johrn harr dat in'e Noberschapp 'n beusn Unfall gevn, dor weer Buer Ketels vun so een Viech övern Dutt rennt worn. De seet hüt noch in Rollstohl, un sien Söhn mutt de ganzn Loodn schmietn.

Op'e Bullnweid mutt Früdden nochmol nokiekn, op de Wootertränke uck in Ordnung weer, de dor achtern an so'n Holtpool merrn op'e Weid stunn. Früdden harr je uck vun'e annere Sied ut röverkiekn kunn, ober nee, wat he mook, dat mook he gründli. So brook he sick 'n lüttjn Ass vun'e Fleederheck af un fuchtel dormit de Bulln vör de Nöös rum. "Schert sick wech!" reep he. De Bulln week 'n Stück trüch, un so kunn Früdden dat Gatter opmookn un sick de Tränke bekiekn. He drück eenmol kräfti ropp, un dat Woter sprudel rut - aans in Ordnung.

Ober dor seech he ut Oognwinkl de Roodbundn, de neih as dull op em los. Mannomann, dat kunn gefährli warrn. Harras, düssn Bangbüx, weer fix ünner de Tuun dör op'e annere Sied sprung, un bekiek sick dat Ganze vun sien seeker Postn ut.

"Wech mit di!" reep Früdden un fuchtl mit de spiddeli Stock eenmol in'e Luft. De annern Bulln kuschn, ober düssn Roodbundn, de weer banni övermöödi. Früdden kiek sick um, dat weern man fief, süss Foot bit ant Gatter. "Wohr di!" reep he de Bull to un schmiet em de Stock an Kopp. Vör'n Oognblick weer dat Viech 'n beetn verdaddert. Düssn Momang nutz Früdden un stapf dör de schwore natte Bodn op Gatter to, as em vun achtern uck al de Bull sien Hörner in'e Sied ramm dee. He harr Glück, he weer man jüss dör dat opreeten Gatter fulln un treck dat gau wor achter sick to.

Em loopn nu noch de koolen Gräsen över'n Rüch. Dat harr in't Oog gohn kunnt! Fehlt nie veel, un dat weer em so gohn as Buer Ketels. Singn harr he kunnt, dat he so dorvunkoom weer. Man blots - dat dood Lüüd vun sien Schlach je nie. So fleut he man blots lies vör sick hin un freu sick, dat he noch so krall weer, uck wenn sien Sied oosi weedeiht. Nu ers maark he, dat uck sien Arm blött - 'n Wunn, de vun'e Hand bis an'e Schuller riek. Un sien Jack weer an Ärmel opreetn. Bedächti, un deep in Gedankn versunkn mook he sick wor op'n Rückwech, Harras, de je nu wuss, dat nix mehr passeern kunn, wor treu an sien Sied.

Swoorfälli tüffel he no Huus, klopp sick butn de Schiet af un bekiek sick de afschürf Arm. Denn goh he in't Huus un seech in'e Deel vör'n grootn Speegl, dat uck in't Gesich Bloot kleev.

"Wat is denn mi di los, mien Mann?" reep Hanne entsetzt, as se em to Gesich krich.

"Ooch, nix", wehr Früdden af. Wat schall he veel um schnackn, wenn't doch nu a lang vörbie weer?!

Hanne wuss, dat se ut eern Mann nie mehr rutbröch, un so frooch se denn uck gonnie wieder. "Sett di man gliecks int Audo, ick bring di to Dokter Harms."

Ober he schüttkopp, obgliecks em dat oosi weehdee. Hanne schull man wegn so'n Ratscher nie gliecks ut so'n Mück 'n Elefantn mookn.

Dor griep sien resolute Fru to Verbandskastn, hool 'n wittn Binde rut un tüddel em de um'e Arm. Mit flinke Fingers snee se 'n Plaster af un kleev dat Ganze dormit to.

"Siehstewull!" sech se kott, un se maark, dat he sick ehr Hanteern gern gefalln lot. Ober denn waard nie mehr wieder doröver schnack.

*

De April harr je veele Woller, kunns hemm, dat dat noch richti schnein dee, un dat du meis an nextn Dach al in kotte Büx butn rumlöppn kunns. Ober so'n Storm as düssn, dat hett dat in April a lang nie mehr geevn.

Dat weer wor Sünndachnomeddach, un, as jümmers, full Früdden uck hüt wor de Deek op'n Kopp. "Mutt nochmol rut!" reep he Hanne to.

"Mok dat", anter se. "Un pass op di op!" Hanne stunn grood an Klöönkastn in'e Diel un bekakel mit Bäckersch Kreuger dat Niedste ut Dörp, un dor keem eer dat ganz good topaß, dat he eersmol wech weer.

Schwor full de Dör achter Früdden in't Schlott. Sien Verband harr he a lang wor aftüdert, wat schulln de annern Lüüd denn dinkn, wenn he mit sowatt rumlöpp?! Ober dat, wat dorünner rutkiek, seech jümmers noch beus ut: 'n langn roodn Striepn mit trockn Blood.

Sworfälli stapf Früdden wor över de natte Ackerböön. Mang dat Gras seetn all lüttje Blööm, ober de harrn de Köpp introckn, as wulln se noch 'n beetn schloopn, bit endli de Sünn rutkeem. Een Reh sprung dich bie em op, dat Kitz gliecks achteran, de beidn sett över't Moor un verschwunn in't Holt. Düttmol schlooch uck Früdden düssn Wech in - viellich dreep he de beidn loter je nochmol wor.

"Tag", töön dor plötzli 'n deep Stimm nebn em. Früdden gung de Klang dör Mark un Been, un he kiek sick langsom um. `n Schrank vun een Mann, meis twee Köpp grötter un duppeld so breid as he, stunn nevn em un kiek em dördringli an. He seech bannie fein ut mit trüchkemmt, schwattglänzn Hoor, 'n elegantn Antoch un 'n schwattn Mandl doröver.

"Moin", anter Früdden. Gau wull he wiedergohn, ober düssn Minschn, de stunn dor un starr em gebannt an. "Un suns geiht good?" frooch Früdden. Wat schull he suns uck schnackn?

"Naja, muß ja", anter de Fremm. Dor seech Früdden, dat de Fremm schneewitt blinkn, spitze Teen harr - meis so'n Bitt as sien Harras. Un denn mark he uck, woropp de Mann so starrn dee - op sien Wunde mit eern trockn Blood un an eenign Steedn weer se uck wor'n beetn opgungn, wo nu niedet Blood rutdrüpplt.

"Was haben Sie denn da gemacht?" De Oogn fulln düssn Minschn meis ut'n Kopp.

"Nix besünners, he'ck man blots opschüert." Nu waard dat Früdden ober to dull. Ohn een Woord wenn he sick af un loot de Kerl achter sick trüch. "Snookschn Kerl", grummel he in sien Boord.

Bedächti steebl he wieder dör't Reed. De Winn harr sick lech, ober dat seech noch jümmers banni schummri ut, opgliecks dat man eers freuhn Nomeddach weer. Wiss waard dat gliecks Reegn geevn, un dat nie to knapp.

Un denn seech Früdden wat, merrn int Reed, ünner de Wittdoornknick - damminochmolto, wat dat denn? Dat weer 'n Kiss ut glänznd schwattn Holt, fein smergelt un lackeert.

"De he'ck je noch nie hier sehn!" He striek över dat edle Holt, dat, obgliecks dat je Reegn un Storm afkreegn hett, jümmers noch good erhooln utseech. "Wat much dor wull binween?" He riet an dat Schlott an'e Sied, ober dat gung nie op.

"Dat wu'ck mi mol neeger bekiekn, in'e Schüün he'ck noch Waarktüüch." sech he to sick sülm un fung an, dat schwoore Ding dört Schilp to treckn. Mannoman, dat weer gonnie mol so lich, ober dat gung. Früdden düch meis, dat sick de Heben verdüster, un mit'nmol wor dat mucksmuusnstill um em rum. He schudder, ober denn reep he sick to Ordnung. Merkwürdi, Harras weer schnurstracks op Huus toloopn, un wuppdi dör de Stalldöör verschwunn - düssn Bangbüx!

Schuerli weer Früdden je doch to Mood, ober he as 'n bodnstänni Minsch krich doch wull keen Angst. Em düch, dat wor plötzli köhler, ober viellich bill he sick dat uck blots in. Sien Wunn vun letzte Week deih em vun de schwoore Arbeit wor oosi weeh, ober he bitt de Teen tosoom. Un denn harr he de Kiss endli in'e Schüün. Grood wull he dat Lich anknipsn un de Döör tomookn, as plötzli de Fremm vör em stunn.

"Darf ich eintreten?"

Früdden mark, dat dat nie würkli 'n Frooch weer - de Fremm stunn al bin un harr de Döör achter sick totrockn, em ümgeev 'n iesi Köhl.

"Was haben Sie denn damit vor?" He wies op de Kiss. "Wissen Sie, ich komme von weit her, und ich muß mich ein wenig ausruhen."

"Un, wat he'ck dormit to kreegn?"

De Fremm wunnerwark, worüm sick düssn Minschn gonnie beinruck weer vun sien Person. So fixeer he em mit sien stechndn Blick, so, as he dat jümmers good bie Fruunslüüd kunn, dormit se aans mook, wat he will. Ober Buer Früdden weer gonnie beindruck. "Denn goht Se doch in'e Krooch loscheern", sech he kott. "Ick för mien Deel hev noch to doon."

Un denn gung aans ganz fix: Mitteens sprung de Kiss op, un Früdden suus deep hendal rin in düsse Kiss - de Kerl harr em dorinstött. De Kiss weer mit fein roodn Stoff utstatt, un nu wuss he, wat dat weer: `n Sarg!

Früdden kunn sick nie rippn un röörn. Bleek un stumm bööch sick de Fremm över em, stütt sick an Rand op un kiek faszineert op Früddens Wunn an Arm, ut de nu noch mehr Blood rutkeem.

"Dat's mien Enn!" dach Früdden bie sick, "Wenn ick al in Sarg lich, denn is mien Dood je wiss nie mehr wied!" Ober denn, as he de irrn Blick un de Reech witte Teen vun düssn Fremm seech, krich em de Zorn topack. Nää, so wull he, 'n anstänni Buer, nie staarvn. Wenn he mol dootbleevn schull, denn eers in veele Johr, un nie dör so een Kerl!

De Fremm weer sick al seeker un keem jümmers neeger. Früdden düch, hier in'e schummri Lich fööhl he sick wohler, as butn. Dor krich Früdden em bie de Büx. "Dat kunn di so passn, ick bliev an Leevn, mien Jong." Un denn stött he düssn Kerl, so dull, as he dat vun Sarg ut kunn, vun sick wech. Dorbie kipp de Sarg um, un Früdden full rut, koom ober gau wor op'e Feut. Grood wull de Fremm op em loos, as de Kiss op de uneebn Böön vun'e Schüün gegn de Döör trudel un de Döör opstött. Rinn kiek 'n Sünnstrohl, un mit'nmol weer in'e Schüün aans lich un hell. Jo, de Reegn harr ophöört, de Sünn luug dör de Wulkndeek un verdriev all dat Düster, wat de ganze Dach över dorween weer.

"Wat denn nu los?" wunnerwaark Früdden. Denn de Fremm fung as dull an to schriegn, dreih und winn sick, sien Haut wor schwatt, ut Mund un Oohrn keem Ruuk rut un denn full he jümmers mehr in sick tosoom, toletzt uck sien schneewittes Bitt, denn sien Mandl, Büx un Schoh. Bald weer aans to fein, graun Stuuv tosoomfulln - sogor de Sarg!

Schwoorfälli hool sick Früdden an 'n Regool fass, sien Jacknärmel weer opreetn, un dor kiek 'n beus Wunn rut, de blött as dull. Damminochmolto, dat weer je um'n Hoor mit em toenn gohn. He harr singn much, ober sowat deiht Lüüd vun sien Schlach je nie. So fleut he man blots fröhli 'n Leed, greep to 'n Bessn un feech de Asche no butn, as he ieli Schreed rantapsn höör: Hanne, an eer Sied Harras, de nu, wo he sick seeker föhlt, as dull to belln anfung.

"Minschnskinners, wat 'n los? Mi düch, dor schriech een as an Spieß!"

"Nix besünners."

"Un wie sühs du wor ut, mien Mann?"

"Ooch, is blot's 'n beetn opschüert."

Hanne wuss, dat se ut eern Mann nie mehr rutkreegn kunn. "Kumm man mit, Holm, denn verbinn ick di dat in Huus."

Wortlos stapf Holm achter eer ran und weer insgeheim froh, dat se sick um sien Wunn kümmern dee. Man good, dat he sien Hanne hett. Ober seggn dee he nix.

*

Oobns seetn Holm un Hanne tosoom bie 'n Glas Wien vör'n Kiekkastn un kiek sick de niedste Krimi an. "Wat'n Geballer! Nix as Mord un Dootschlach!" sech Hanne. "Man good, dat dat blots'n Film is."

Sinni anter he: "Hmmmh, ober eenerwegns mööt de Filmlüüd de Stoff för eern Geschichn je uck her hemm."

Hanne kiek em vun'e Sied an. Mannomann, soveel harr eer Mann je a lang nie mehr vun sick gevn ...

Erstveröffentlichung am 2. Februar 2001

26. März 2007