Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/035: Wenn't Mallör dat will ... (SB)


Artikellogo

WENN'T MALLÖR DAT WILL ...

denn breek di de Finger in'e Nees af

"Minschnskinners, hüt biet se ober uck gonnie." Hanspeiter Albertsn seet grood tosoom mit sien Fründ Hein Matzn in'e Summerhittn an Nordostseekanool, 'n poor Buddln Beer nebn sick, un se harrn de Angln utsmiet. Mang de beidn stunn 'n groodn Amml mit Woter, in de se aans rinsmietn wulln, wat se so fungn, ober de weer, obgliecks se nu al sied dree Stünn dor sittn deen, jümmers noch leerdi.

Hanspeiter weer banni gneegeli, he harr sick so op 'n scheun Fisch in'e Pann to Obnbrood freut, ober dat schall wull nu nix waarn. Hein kunn sowat nie ut'e Roh brüngn, dat weer 'n ganzn kommodigen een, de nie veel schnack, ober sick so allerhand Gedankn över aans un jedn mook.

"Moinmoin", keem dat mit'nmol vun achtern. Dat weer Jan Ebers ut de Noberschapp, de dor mit Angltüüch, Klappstohl un sien dickn Köter Harras stunn. Harras weer 'n ooln Boxerhunn, de as 'n Klett an Jan kleev un mit sien fooldi, düster Gesich un de plietschn Oogn meis 'n betn so as sien Herr utsüch. "Biet se?"

Ohn op 'n Anter vun de beidn to töövn, stell sick Jan sien Klappstohl jüss mang de beidn op, lot sick swoor dorin falln, pack 'n poor Buddln Beer ut, tüder dor noch 'n Oognblick an sien Angl rum un denn woor dat still um em, sien Hunn lich nebn em un plier mit sien lüttjn Knoppoogn ungedulli op Woter.

"Nää!" sech Hanspeiter gneegli. "Hüt biet se nie." Dat keem em gonnie topaß, dat sick nu uck noch utreeknt Jan Ebers, düssn Klookschieter, de biet letztn Wettangln de Pokool wunn hett, nebn sem settn mutt.

Grood ers harr Jan de Angl rinschmietn, biet bie em al de erste Fisch an. Keen fief Minutn loter swomm al dree Boors in sien Amml un he schmiet grood wor 'n dickn Oschi rin, dat dat blots so sprütt.

"Na, sowat ninnt sick `Anglerglück'", wunnerwark Hein.

"Nää, mit Glück hett dat nie veel to doon", bloos sick Jan op. "'n goodn Angler, de mark dat an'e Fingerspitzn, wo 'n goode Anglsteed is, de hett dat in Geföhl, wat he doon mutt, un dat fung al dormit an, dat man nie so grimmi op Woter plier, as jüm dat mook!"

"Ooch, vertell doch nix!" grummel Hanspeiter. "Wi sitt hier al dree Stünn, un bilüttn koomt de Fisch endli mol ran, un nu kumms du un schnapps se uns all wech!"

Dat kunn Jan je nu nie op sick sittn lootn. "Wi sitt doch hier meis an'e gliecke Steed, wo suns schall sick een dat verkloorn, dat utreeknt ick soveel fung, un jüm gonnix?" Stolt trock he sien Metallje ut de Dasch, wo opsteiht, dat he de letztn Wettangln wunn hett, un wies se de beidn. "Ick kinn mi nu mol mit Angln ut."

Ober Hanspeiter kiek gonnie hin. He schimp un schafuder, dat dat blots sien Oord hett. "Hüüt hevv wi eenfach keen Glück. Ick sech je, wenn't Mallör dat will, denn breek di de Finger in'e Nees af. Un hüüt is nu mol so'n Dach, wo dat Mallör mi ganz gewaldi op'n Kieker hett."

Jüss in düssn Momang fung dat 'n beetn an, an sien Angllien to zuckeln. He kurbel gau hooch - 'n luerlüttjn Hunnstackl. He smiet em wor in't Woter. "Jo, wenn du een Dach nie mit'n richti Foot opstohn büss, denn kunns noch so dull strampln, denn petts bloots aans in Dutt."

Uck dat pass Jan je nu gonnie. "Wuss doch nie seggn, dat man op dat Schicksool gorkeen Influss hett? Denn kunn je jeedn Dummbaddl 'n grootn Fisch an Lann treckn." He tipp sick mit de Finger an Kopp. "Verlot du di man op dat Schicksool, ick verloot mi leever op mien Breegn, un dorvun he'ck noch."

Ober Hanspeiter beharr op sien Ansich. "Doch, doch, dat givv 'n ganzn Barch Sookn, gegn de du nix mookn kunns, denn weern höger Mächte in Speel. Kunns hemm, dat du an een Dach noch krall un fideel büss, un an annern Dach, dor fallt di 'n Steen op Kopp or du rutsch op 'n Applschool ut, un denn kunns di de Radischn vun ünn bekiekn. Kinns nie de Geschich vun de oole Fischer Jens Knudsn vör'n poor Johr? De weer dat so gohn: Een Oobnd wull he mol in Büsum op'n Swutsch gohn. Ober he harr 'n ganzn schlechtn Dach: Al an freuhn morgn bien Opstohn stött he sick ganz gewaldi an Dachbalkn de Kopp. Naja, kunn je mol passeern, dach he bie sick. He krich 'n dicke Buul, ober he scher sick nie dorüm. An Nomeddach harr he sick noch'n Koffi kookn wullt, un sick dorbie gehöri de Finger verbrinnt. Naja, he dach sick uck dorbie nix. An Oobnd wull he denn losfohrn, ober al in'e Garage mark he, dat sien Audo 'n Plattn harr. Gedulli wessel he de ut, un denn schall dat uck losgohn.

In Büsum ankoom, seuk he sick 'n Parkplatz un funn een, jüstemang an't Hoobnbeckn. Gau sett he de Blinker in Gang un bööch in'e Parklück in, ober denn - man kunn sick loter nie so rech verkloorn, worüm - geev he noch eenmol düchdi Gas un suus mitsamt sien Audo int Hoobnbeckn. Keen twee Minutn duer dat, un denn weer vun't Audo nix mehr to sehn. Dat gung so fix, dat keeneen dorvun wat mitkreegn harr."

"Mannomann, so'n Pech ober uck." Jan weer ganz vun'e Sockn, ober he loot sick dat nie anmarkn.

"Jo", nick Hanspeiter, "bie soveel Pech, dor kumms uck mit dien Klookschieterie nie lang!"

"Aans Tüünkroom!" Jan griep sick 'n Buddl Beer un nohm 'n Schluck. "Wenn du mi froogs, denn is dat blots 'n beusn Tofall."

"Nää, nää, ick sech di, dor hett 'n hööger Macht eer Finger mit in Speel. Mit Fischer Knudsn harr dat toenn gohn schullt, un so is dat denn uck koom. Dor harr he noch so dull strampln kunn, dat geiht aans sien Gang. Tööv af, de Geschich is je noch nie toenn."

Hanspeiter steek sick 'n Piep an. "De oole Jensn harr dat eenerweegns hinkreegn, sick ünner Woter ut sien Audo ruttopuln, paddel an'e Woteroberfläch, un swomm mit letzter Kraft in Hoobnbeckn in't iesi Hoobnwoter bit an Kai. Dor harr he 'n Löller tofootnkreegn, an de kledder he nu mit klamm Finger ropp. Dat weer pickendüster, un fung nu uck noch an to reegn, bald schütt dat as ut Kübeln. Boobn torkel he den ganz benüsselt rum, ohn dat een em wohr ward. Dor geev dat man noch annere Lüüd, ober de dachn, he harr wull 'n beetn toveel hatt. So stolper he patschnatt dor lang un full toletst dool - meern in'e Pütt rinn! Un dor - jo dorin is he denn afsuup."

"Nää, sech blots!"

"Doch!"

"Un dorin is he denn afsuup?"

"Jo, dor bin harr man em denn an nextn Morgn funn. Ick sech je, dat geiht aans sien Gang, kunns mookn, wat wullt. Wenn't Mallör dat will, denn kunns di afstrampln, so dull, as du wullt, denn ward dat nix." Jan schütt de Kopp. "Och wat, vun weegn Glück un Mallör...

Dormit hett dat gonnix to doon. Wenn jüm mi frooch - jeedneen hett sien Leevn in'e Hann, bit in de letzn Winkl vun Tofall, un wenn em wat passeert, wat för annere as Pech utsüch, denn hett he dat sülm to verantwortn. Jo, un wenn een keen Fisch fang, denn stell he sick döösi an, un dormit basta! Kiek di mien Fische an, so'ne Oschis!" Stolt wies he Jan sien Fang. "Un wi sitt hier jüss an'e gliecke Steed, un man bloots ick fung hier wat. Dat sech doch aans."

Hanspeiter löppt al kreevtroot an, dat fehl nie veel, un he weer op Jan losgohn. Ober Hein lech em gau de Hand op'e Schuller. "De höört mol düchti op'n Pott sett."

"Tja", sech Hein denn, löhn sick gemüdli trüch un wenn sick Jan Ebers to. "Much uck dat Mallör een Piek op em hemm, ick sech je jümmers, wenn dat Glück di vergeetn dee, denn mutts' nokiekn, ob du dor nie 'n beetn nohölpn kunns." Bedächti kurbel he sien Angl no bobn.

Een groodn Schipp keem lang de Kanool fohrt, un dat Woter schwapp as dull to sem röver. Hein harr sien Angl seeker, Hanspeiter weer sowieso al an inpackn, blots Jan harr dorvun nix mitkreegn. So kunn dat koom, dat 'n groote Well de Angl ut Jans Haltern ritt un sick de Lien in Schilp verhedder. Jan Ammel kipp um un de Fische zappelten as dull, 'n poor funn de Wech trüch in't Woter. Jan verseuk sien Angl tofootntokreegn, ober de weer al 'n ganzet Stück wied in't Woter rin. Un denn fung uck noch sien Köter as dull an to kläffn.

"Minsch, so 'n Schiet. Hett een jüm nie warn kunnt?" reep Jan Ebers. He griep sick'n Stock un verseuk, sien Angl wortokreegn.

"Woto so'n Opreegen?" frooch Hein unschülli un sammel de Fische in sien Ammel rin. "Dat givv je keen Glück un keen Pech, denn loot man mol orndli dien Breegn klödern, wo du dat nu woor op'e Reech krichs."

"Tja", nickköpp Hanspeiter, "wi mook us mol op'e Patt, wi hebbt hüt man keen Anglerglück. Un mit düsset Gebell hebbt jüm man doch al de Fische verdrievn."

Ünnerwiels harr Jan sien Angl wor, ober he weer bit an'e Buknoobl natt un harr nu all Hänn vull dormit to doon, sien opreecht Köter to begööschn.

"Denn man adjüss, Jan. Man süht sick." Hein griep sick de Ammel mit de Fische un mook sick op'e Wech. "Ick sech je, wenn dat Glück dat nie so good mit een meent, denn mutt man sick ebn to hölpn weetn".

Hanspeiter hööch sick. "Wo een mit sündigt, dar ward en mit straft."

Hein nickköpp. "Un Vunoobnd mook wi 'n fein Grilloobnd in Goorn, un dorto lood wi Jan Ebers in ..."


Erstveröffentlichung am 13. Mai 2001

16. April 2007