Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/057: Een Winnernachsdrömel (SB)


Artikellogo

EEN WINNERNACHSDRÖMEL

"Kraaaaawummmm!" Nattswatte Eer sprütt no alle Siedn hoch, un denn liggt dor wat op'n Acker, as weer dat nie annerswo ween: `n groot "Dings", düster mit'n licht sülvri Schimmer, meis so hoch as'n Farken un anderthalv mol so breed.


*


Dat weer lote, nevlige Winnertied, een Tied, wo een in'e Bueree nich alltoveel to doon hett. Wenn an fröhen Oobnd in Stall aans opschiert is, kunn de Buer in'e goode Stuuv op Sofa de Fööt hochleggn un vör'n Kiekkassn suutje in't Dröömland drieven. Un denn, loot an Oobnd, ward sick noch 'n beetn de Been verpett, eh't ganz to Bett geiht. `n Vörwann, för'n haalv Stunn över Land to gohn un dorbie in Düstern kommodi över dütt un dat to sinneern, funn'e allemol: "De Hunn mutt nochmol rut" (weer'e dat nich de ganze Dach ween?!) or "Mol kieken, dat de Höhner nich de Sootsäck in'e Lohdeel anpickt" (sitt dat Fladdertüüg nich in Höhnerstall fast?).

So uck Buer Wienhold an een Sünndachoobnd. Mit sien Scheeperhunn Harras an'e Sied stapf he de Wech rünner no de Feller, de Petrus to Nach mit 'n dichte Nevldeek todeck hett. Mit'nmol rüük dat wat ansmurgelt - merrn in'e friee Natur! Un denn funn, nä, ehr noch fall he över düss "Dings".

"Man in'e Tünn!" Niescherie böög he sick 'n Stück dool un fass dat an, wat em dor, so mi nix, di nix, de Wech versparrt. "Hmmmh." He riev sick dat Kinn. Un denn noch düsset Smurgeln in'e Luff, as weer dor wat hitt loopen. Harr nich jüss noch in Kiekkassn so'n Minsch mit Noom Erich vun Däniken (sien Fru harr dat je anstellt, he sülm kiek sick sowat je nich an!) wat vun Tieken vertellt, de womögli Lüüd vun'n anneren Stern op uns Eer trüchlootn harrn? In Peru or annerswo much dat je angohn. Ober hier? Hier op sien Acker? Nää, he lööv je nich an so'n Tüünkrom. Or doch? Nodinkli umrunn he dat "Dings" un sinneer doröver no, Harras jümmers dicht bie Foot.

Mit'nmol schääl sick 'n hoogen, swattn Schaddn ut'n Nevl. Wienhold harr sick orrig verjoog un weer man froh, dat'e nich luud opschreegen hett. Dat weer man blots Nober Andersen, de wull, as he sülm, sick noch 'n beetn an'e frisch Luff de Fööt verpett.

Mit'n kott Nicken bliev he vör düss Dings stohn. "Minsch uck", meen he un kratz sick an Kopp.

"Jo, nä?" anter Wienhold.

Tweemool umrunn Andersen dat "Dings", dipp mit'n Finger dorgegn, klopp dat vun alle Siedn af un schüttkoppt. "Hmmmh". `n Fossil? `n Ammonit? Gor 'n Riesenköddel? He hööch sick. Mannomann, dat mutt je ut een gewaldigen Mors rutkoom ween. As "Hobby-Archäologe" - so nöömt sien Fruu Hanne em af un an mol mit'n lütt Smuustergrien, wenn'e mit'n Bernsteen, 'n drööge Käferlarv or 'n höltern Stumpen no Huus keem un sick dat ünner de Luup bekiek - meen he to weetn, wat hier vör em lech. Dat's 'n "Artefakt", as he dat mol in een Fachblatt lees hett. Nochmol klopp he dat af, un denn striek he doröver as över'n Rüch vun Peer. Viellich sogor würkli `n Köddel! Jo, un nich irgendeen, sünnern een ut Steen!

Keen fiev Minutn loter schääl sick noch'n Schaddn ut'n Nevl: Hinnerk Hinz stunn dor in Gummisteebl un Jack, de Hänn deep in'e Daschn vun sien swatte Manchesterbüx.

"Moin!". Mit'n Gummisteebel pett'e eenmol düchti gegn dat "Dings", ober dat ripp un röhr sick nich. "Ohauaha." In'e letzte Tied ward je veel schnackt vun'e Klimakatastroph, ober dat se dat nu so dicht bie, an eegen Liev mitkreegn deen, dat harr he nienich dach. Wenn de Acker so'ne Klümp utschiet, denn is de Weltünnergang wull uck nich mehr wied. He kratz sick an Kopp, hol noch eenmol ut un pett dor gegn, so dull, as'e man kunn. "Schiet uck."

"Na denn." Mit'n Fingerdipp an'e Mütz verafscheed sick Andersen vun de annern un schrökel dör de Düsternes no Huus, nochmol in sien Bööker notokieken, wat dat nich viellich doch wat vun een "Saurier" ween much. Wenn de annern wech weern, wull he wedderkoom, 'n Stück dorvun aftobreeken, sick dat'e ünner de Luup to bekieken.

"Man süht sick", meen nu uck Hinz un schlurf vun dannen. Loter wull'e nochmol wedderkoom, dat Dings to bargen. He mutt wat in'e Hann hemm, de Lüüd to wiesen, dat de Klimakatastroph neeger is, as een dach hett. Un dorför is sowat jüss dat richtige.

"Jo", meen Wienhold un mook sick uck op'n Wech, Harras, jümmers noch 'n beetn bang, dicht bie Foot. Man jüss weer he an Huus anlangt, dor hör he dat dor achtern, wo dat Dings liggt, düchti rötern, schmatzn un stöhn. "Wat'n dat?" He mookt 'n Kehrtwenn un bliev (jüss so as Hinz un Andersn vun de annern Siedn) 'n Stück wied ut'e Sicht, man so, dat he jüss erkenn kunn, wat dor vör sick geiht.

Un wat kricht se to Gesich? Olm Eggers, eegntli 'n Avkaat, de ers för kotten de Hoff vun Hans Ketelsen opköff hett, dor as Hobby de Bueree to fröhn un "Öko-Kroom" in sien Hoffloodn to verkööpen, stunn dor mit sien Söhn Kai un een grooten Bollerwoogn. Olm worr vun de annern Buern nie so recht för vull nohm, obglieks de sick jümmers düchti Meuch givv, in Kroog bien Skootspeeln to "fachsimpeln". Ober se veräppelt düssn Rechtsverdreiher blots, wo se man köönt.

"Na, denn man to", sech de to sien Söhn. "Foot mit an, dat wi dat Ding hier wechkreegn, ehr de annern Buern dorum wohr ward."

Mannomann, dat harr 'n Schnackeree geevn! He wuss wull, dat de annern över em lachn, un woveel mehr ward se dat noch doon, wenn se rutkreegn, woher dat Dings koom?! Olm, de sien ganzet Geld in de Koop vun de Ketelsen-Hoff steekt hett, harr sick vun sien Fruu un de eer Öllern un sien eegen Öllern tosoom een Ploog to Wiehnachn wünsch. De harr he denn nu uck kreegn. Man de Arbeid mit so'n Gerääd mutt je lernt warrn, un de annern harrn sick scheeplacht, wenn se em dormit sehn harrn. Dorum harr he sien "Geschenk" mit'n Trecker bie Nach und Nevl utprobeern wullt, op'n Acker achtern Stall. Un as he em deep in de weeke Marscheneer versenk un dorno wedder ruttreck, krich de 'n Steen tofoot, de sick, Gott weet, wo't angohn kunn, löös, un in hoogen Bogen över sien Kopp wech mit'n luud "Kraaaaawummmm!" op dat Feld vun sien Nober falln weer.

Olm pack an de een Sied an, Kai an de annere, un mit veel Stöhn harrn se dat Ding toletz op'n Bollerwoogn, de 'n Stück wied in'e Eer rinsink. Un mit luud Schnooben treck dat snooksche Gespann vun dannen.

Mit'nmol föhl Wienhold 'n Hand op sien Schuller un'n Stimm an sien Ohr, de sech: "Nu ober opwookt, mien Mann, or wullt du hier leggnblievn bis morrn freuh?" Sien Fruu stunn vör em, de Kiekkassn al utknips, un wull dat letzte Licht utmookn. "Jo, ick koom glieks. Will man jüss nochmol kott de Hunn vör de Döör brüngn ..."

18. Januar 2008